อหน้าเด็ก อายุยังไม่ถึงสิบแปดขวบดี แต่ตอนนี้เธออยากนั่งพักและขอกินน้ำเย็น

ล้วเธอไม่ใช่คนขี้โมโหนะ แต่ตอนนี้มันเหนื่อย เลยเผลอตวาดออกไปเสียดังลั่น แถมย

ต้องโน่น กระโปรงสั้นเสมอหู เสื้อเกาะอก หรือไม่ก็สายเดี่ยว รองเท้ารึก็ต้องสูงแหลมสวยโชว์น่องขาว ๆ เนียน ๆ โน่น อย่างเจ๊เนี่ยยังกะจะมาปล้น เอ..หรือว่าแอบเอาระเบิดซุกซ่อนมาจริง ๆ วะ ไหนขอค้นหน่อยซิ” น้ำเสียงข่มขู่ แกมเหยียดหยันหลุดออกมาจากปากมอม ๆ หนวดเฟิ้มของการ์ดร่างสูงทะมึ

เสวนากับพวกนายให้มากความหรอกนะจะบอกให้” ธารใสวีนแตกออกไปอย่างลืมตัว ก็มันเหลืออดจริง ๆ นี่นา พูดออกมาได้ว่า เธอแต่งตัวไม่เข้ากับสถานที่ เฮอะ! อยากจะร้องออกมาเป็นภาษาต่างดาวเส

ของ และให้เช่ารองเท้าอยู่ ถ้ายังไง เชิญคุณจัดการทางโน้นก่อนได้นะครับ ทางเรายินดีต้อนรับลูกค้าอยู่แล้ว ถ

กลับออกไปดี ๆ ดีกว่า ก่อนที่ผู้จัดการใหญ่จะมาลากต

ยังพูดไม่ทันขาดคำดี ธารใสรู้สึกว่าตัวเธอลอยได้ และเริ่มถอยหลังห่างมาจากหน้าร้าน แล้วมาหล่นตุ้บอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผับดังกล่าว เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยจากแรงกระแทกโดนกำแพงหนาด้านหลัง ธารใสรู้สึกเจ็บจุก และแค้นเคืองกับการกระทำอันป่าเถื่อนของการ์

เขาไม่ให้หนู

ังมีสัญญาณการต่อสายอยู่ ก่อนจะเพ่งมองโทรศัพท์เจ้าปัญหานั่นอีกครั้ง และก็อีกครั้ง ใกล้เสียจนหน้ามันย่องของเธอแท

เสียงกรีดร้องของเธอจะเล็ดลอดออกมา ธารใสรู้สึกได้ว่า มีมือหนาใหญ่ประกบหมับเข้าที่ปากและจมูกของเธอแทบหายใจหายคอไม่ออก แถมยังถูกร่างใหญ่กำยำพลิกตัว คล่อมร่างเล็กจ้อยของเธอ ก่อนที่เจ้าของร่างนั้นจะพยุงตัวลุกขึ้นหิ้วร่างเล็กกระจิ๋วหลิวของเธอ เข้าไปในซอกหลืบมืดทึบข้างถนน ฝั่งตรงข้ามกับผับที่เธอและเพื่อนนัดกันไว้ ตามติดด้วยร่างสูงใหญ่นั่น ใช้ลำตัวแข็งแกร่งบังคับกลายๆ

รบกำหนด จริง ๆ เพราะเธอเกิดตอนเที่ยงคืนพอดี ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย พ่อ แม่ พี่น้อง ก็ยังไม่ได้บอกลาเลย กะเอาไว้ว่าจะไปหาท่านช่วงวัน

าจะต่ำกว่า สามถึงสี่คน และได้ยินพวกนั้นพูด “นั่น.. ฉันเห็นไปทางนั้น อ้าว! หายไปแล้ว..โธ่เว้ย อดได้ข่าวเลย บ้าชิบ! แยกย้ายกันตามหาต่อ ไปเร็ว!” อย่