ฮู้ดปิดบังใบหน้า การเดินทางสู่เมืองเหนือในช่วงหน้าหนาวไม่แปลกที่เธอจะหยิบเสื้อกันหนาวมาสวมใส่ สะพายเป้ใบไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เดินเลี้ยวซ้ายออกจากตัวตึกที่เธออ

แต่เครื่องหน้าของเธอ ก็สวยเด่นไม่แพ้ใคร ใบหน้าเรียวใสไร้สิวฝ้า กระไฝมารบกวนสายตา คงเพราะเธอเป็นคนเหนือ ผิวเลยพลอยขาวไปด้วย บวกกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ไม่ต้

้เป็นกระจุกกลางกระหม่อมง่าย ๆ ซึ่งหญิงสาวไม่เคยรับรู้เลยว่า การทำแบบนั้นยิ่งเน้นให้เห็นลำคอเล็กระหง อวดหัวทุยพร้อมลูกผมระรุ่ยร

นประโยคสุดท้ายที่ได้คุยกับก้องหล้า เพราะพอเขามาส่งถึงที่หมายเธอก็โบกมือบ๊ายบายเพื่อน แล้ววิ่งเข้าไปซื้อตั๋วทันที โดยไม่สนใจว่าก้องหล้าจะวิ่งตามมา หรือขับรถชอปเปอร์คันงามกลับไป ค

อนกัน แมลงที่ไหนกัดแล้วไม่คัน มันแค่เจ็บจี๊ดเดียวเอง แต่รอยนี่ติดทนนานเสียจริง เพราะคำพูดหนึ่งที่พี่พุดอุทานออกมา นั่นทีเดียวเชียว “นี่มันรอยคิสมาร์ก

สันต์วันเกิดบ้าบออะไรล่ะ ของฉันคนเดียวต่างหาก อ๊าย..อยากจะบ้าตาย ธารใสขยี้ผมนุ่มสลวยด้วยความหงุดหงิดสุดขีด จนหัวฟูฟ่อง เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่จิตว่างไม

นช่วงใกล้ค่ำเข้าไปแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่เธอเดินทางกลับมาถึงบ้านเกิดที่เชียงราย เธอพยายามใช้เวลาในแต่ละวัน ให้หมดไปกับการหยิบจับ ทำโน่นนี่นั่นเรื่อยเปื่อย บางครั้

หน่อย ๆ พร้อมกับงานปั้นหม้อดินเผาในตัวเมืองเชียงรายโน่น ส่วนพี่ชายเธอก็ได้กรรมพันธุ์นั้นมาเต็ม ๆ พี่ชายสุดหล่อของเธอเก่ง สุด ๆ และเท่ห์สุด ๆ ด้วย เขากลายเป็นนักจิตรกร มีชื่อเสียงโด่งดังกว่าพ่อเสียอีก แถมยังได้ทุนไปเรียนต่อยังต่างแดน เมื่อเรียนจบเพียงแค่ปีเดียว เขาเคยถูกทาบทามให้เป็นไปเป็นอาจารย์ที่เมืองนอกเมืองนาด้วย

นั่นไปให้พี่ชายเสียหมด พอตกมาถึงเธอ เลยได้แค่นิดหน่อย ๆ แค่พอวาดภาพเหมือน ภาพการ์ตูนล้อเลียนก็เท่านั้น เชอะ! ใครบอก

รบกวนจิตใจของเธออีกจนอยู่เฉยไม่ได้ ต้องลุกขึ้นไปคว้าไม้กวาด มาปัด และถูเรือนศาลาไทย หรือแม้กระทั่งกระโดดลงสระหลังบ้านลงไปเก็บดอกบัวที่บานสะพรั่งมา

แรกยังโกรธจนลมออกหู บ่นตลอดวันเลยว่า ที่แม่ปลูกไว้ให้ดูสวยงามไม่ใช่ให้มาทำลาย พาลออกปากไล่ให้เธอกลับกรุงเทพฯไปเสีย มาถึงก็ทำลายข้าวของเสียขนาดนี้ ร้อนถึงพ่อผู้น่ารักต้องปรามแม่ไว้ ถึงได้หยุดบ่น ที่แม่ก่นด่าให้ไม่ได้เข้าสมองเธอเลยสักนิด รู้ว่าผิดก็ต้องรับผิด แม้กระทั่งแม่ออกปากไ

ว่าแน่ชัดว่าตัวอะไรกัด จำได้ว่า พอก้องหล้า พี่พุด พี่จ๊อด มาส่งเธอถึงคอนโดที่เธอพักอาศัยอยู่คนเดียวไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก พี่พุดที่ถือว่าเพศใกล้เคียงกับเธอมากที่สุด โยนร่างอ่อนปวกเปียกของเธอลงบนเตียง ก่อนจะปลดเสื้อเชิ้ตที่เหม็นคล

ห้อง พร้อมกับพี่จ้อดเมื่อได้ผ้าชุบน้ำส่งให้พี่ใหญ่ เรียบร้อยแล้ว พี่พุดก็จัดการลอกคราบ เอ๊ย! ถอดแค่เสื้อเชิ๊ต พอดีตัวออกไป โชคดีที่เธอใส่เสื้อกล้ามไว้อีกชั้น จึงไม่ได้ดูน่าเกลียดจนเกินไป วันนั้นเธอไร้เรี่ยวแรงจริงจนไม่รู้จะขัดขืนพี่แกยังไงเมื่อผ้าเย็น ถูกโปะลงมาตามหน้า หัว หู สะเปะ สะปะไ

กพรวดพราดจากที่นอนทันที พร้อม ๆ กับสองหนุ่มที่โดนไล่ออกไปรอนอกห้องก่อนหน้านั้น ถลันเข้ามาในห้องของเธอแบบไม่ได้ตั้งตัวเช่นกัน สายตาทุกคู่จดจ้องมายังตัวเธอเป็นตาเดียว และจุดเดียวที่มองนั่นมันก็คือ ไอ้จุด.. จุดแดงคล้ายรอยถูกแมลงมีพิษต่อย จำได้ว่า ณ ตอนนั้นคว

ัวตุบ ๆ ในตอนแรก ค่อย ๆ ดีขึ้นเมื่อตื่นเต็มที่ ธารใสพยายามสูดลมหายใจ เพื่อเรียกอากาศบริสุทธิ์เข้าสู่ปอด เพื่อให้มันนำมาฟอกไปเลี้ยงสมองของเธอ ก่อนจะย่องข้ามผ่านร่างยาวยักษ์ของพี่พุด และร่างผอมแห้งของพี่จ๊อด ส่วนก้องหล้า