ีองอาจ แต่แทนที่เขาจะเข้าไปหาหวาเซียงอ๋องเขาก

ลมอะไรหอบ

ยปากทักด้วยน้

หน้าตาสดชื่น อาการป่วยคาดว

ยสีหน้า

ิญท่านที่นั่นจะดีกว่าที่นี่เ

องหวาซียงอ๋อง

ายมือ ไม่ทราบว่าหวาซ

อกว่าเป็นที่พำนักของหวาเซียงอ๋องกับเจ้า เกรงว่

ายาตามองอู่หงถิงเพียงแว็บเดียว ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็

ายด

วก่อนจะส่งภาษาม

ม่ได้เจ้าค่ะ”

มีสิ่งใดผิดปกติกัน

นทำสีหน้า

บนายหญิงนายหญิงก็ไม่เค

มอหลวงมาดูอ

่ายหน้าไปมาเหมือนจะบอกว่

ไปกว่านี้เกรงว่าเจ้านั่นล่ะที่จะมีความผิ

ไปในห้องนั่งลงบนแท่นนอนหย่อนตัวลงนั่

ะไรเจ้า เจ้าจึงพูดไม่ไ

อู่หงถิงพูดไม่ได้ แต่อู่หงถิงไม่เข้าใจคำถามด

ื่นว่าท่านอ๋องกักขังและทำร้ายเจ้าเช่นนั้นเรื่อง

้าซ่างเซี่ยนถอนหายใ

งใดผิดปกติกัน”หมอหลวงประสานมือ ทำการตรวจดูทั้งหูคอและปาก

ิ แต่กระหม่อมเกรงว่าจะมีเรื่องใดที่ก

าซงอ๋องทวนคำช้

ารองนางไม่ยอมเปล่งเสียง กระหม่อมเองก็จนปัญญา มีเพียงตัวชายารองเท้านั้นจึงจะรู้

ต่เพียงโบกมือใ

่านคิดว่าน

อยากพูด อาจมีบางอย่างที่

ี่หวาเซียงอ๋อ

ำนักพร้อมด้วยเสี่ยวกุน เหอซ่างเซี่ยนยืนรอ

มเย็นออกมายืนรอข้

งเจ้าหรู

ยงอ๋อง

าหรือไร ข้าเห็นจะต้

ๆส่งภาษามือเหมือนคนเป็นใบ้ เกรงว่าใต้เท้ากวงรู้เข้าอาจ

ไรนาง มีแต่นาง

าไม่นานนางจะพูดได้วันนี้ข้าให้หมอหลวงม

ญ่กำม

ึกแล้วไม่ผิด

เซี่ยนเซี่ยน

ก่อนหน้านั้น นี่คงอดอยากได้ไม่นานจึงคิดมาเริงรัก

ผิด นางยังพิสุทธิ์เช

เพียงนี้ คงยังไม่รู้ว่าในวังหล

กจะปรักปรำนา

ยันที

ดจะจริงเท็จแค่ไหน ตอนนี้

มือไล่ฟางหลุน อู่หงถิงกับนอนขดตัวนิ่งบนแท่นนอน เมื่อเห้นว่าคนที่มาเป็นใครก็ใช้มือสองข้างกอดรอบเข่าไว้แน่นไม่แม้แต่จะหันมอง ในเมื่อตอนนี้กำลังวา

กขึ

หงถิงยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แ

กให้ลุ

เป็นเพียงก้อนเนื้อกลมๆ ที่มองเพียงแว๊บแรกเห

วกุนปิ

ถิงยังนอนนิ่งไม่ไหวติงคิ

กได้นานแค่ไหน”ลากร่างบางลงไปกองกับพื้นอ้อมแขนเล็กหลุดออกจา

ดีกับเจ้าหน่อย แต

างออกขาแกร่งกดทับหน้าขาของอู๋หงถิงจนเจ็บ อู๋หงถิงดิ

ได้กี

อง ขยับตัวหนีความกักขฬะของอีกคน หวาเซียงกดเอวแนบกับเอวของอู๋หงถิงยิ้มหยันเมื่ออู่หงถิงไม่อาจขยับตัวได้ แ

าน่ารังเกียจมากถึงกล

นี้ก็จะมีคนเป็นพยานทั้งเสี่ยวคุนและฟางหลุนที่

เอาแรงหันหน้ามาเผชิญหน้ากับอีกคนที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วตาก

ธิ์แล้

มหักห้ามใจแต่ไม่เป็นอย่างที่ใจต้องการร่างกายหาบังคับได้ไม่ หวาเซียงอ๋องขยับเอวกดกระแทกทั

หากไม่ชอบก็ร้องหากเจ้าไม่ร้องข้าจะถ

ลงบนพื้น หวาเซียงอ๋องซบหน้าลงกับอกอุ่นนุ่ม มือเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

พล

ษะของเหลวอุ่นๆไหลออกจากบาดแผลที่เจ็

็กของอู่หงถิงไว้แน่นตั้งใจปกป้องเพราะรู้ว่าหวาเซียงอ๋องโมโหเพียงใด

ถิงสายตาแค้นเคือง แต่เพียงครู

งข้าวส่งน้ำ จ

เลือดมาก เลือดสดๆไหลนองพื้นสีแดงฉาน ฟางหลุนกอดอู่หงถิงแ