่อย ๆ ชมพูรื้อกระเป๋าของตัวเอง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้

ทันที ทุกอย่างป้าเจียมเตรียมให้พร้อมมีเชือกฟางผูกมาให้เรียบร้

่อมที่ทำจากหญ้าคาจนแทบทะลุ พิมพ์เพชรได้แต่ภาวนาในใจให้ฝนหย

บหน้าของกันและกัน ภารันย์ขยับป

พี่เล็กนะคะ" น้ำเสียงของเธอดูสดใสและ

ล้วใช่ไห

ึ่ง" เธอยกนา

็ก" เธอถามเขาด

ชมพูเอาออกมากินนะ ไม่ต้องห่วงพี่" น

หน้าผากของเขา แค่เพียงชั่วยามเนื้อ

ไม่น้อย เธอรีบออกมาจากมุ้ง ห

่กะพริบตาถี่ ๆ มองใบหน้าน้อย

าว ๆ ของเธอมีรอยขีดข่วนของกิ่งไม้ ชมพูเองก็รู้ตัวว่าเธอก

เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ

ยิ้มให้แล้ว

ก้ไข้กินก่อนสักสองเม็ดนะคะ ให้ฝนซาอีกสักหน่อย ชมพูจะเดินตามหาคนให้มาช่วยพี

าย" เขาส่งสายตาด้วยความเป

เขาถามเธ

ูไม่กลัว" ปากพูดออกไปแบบนั้น

า ยาที่เธอให้กินลงไปนั้นอาจจะช่วยได้ เข

ออกมาสำรวจข้

ขึ้นได้ว่านี่คงเป็นบ้านพักนายพรานหรือคนที่ชอบเดินป่าแถบนี้ พิมพ์เพชรรีบดึงไม้ไผ่ทั้งสี่อันมาขัดกับฝาไว้ ก่อนจะเอาเสื้อผ้าของภารันย์และของตัวเองที่เปียกผึ่ง

้อมกับความวังเวง สัตว์น้อยใหญ่ต่างส่งเสียงประสานก้องไพร

บบโล่ง ๆ แต่ในใจก็หวั

ไม่ตามคนก่อนจะลงมา'

ียงเรียกช

รีบคลานกลับเข

อะไรคะ" น้ำเสีย

ยอะ แมลงเยอะนะ ที่นี่มั

เผื่อเอาไว้ใช้ตอนจำ

ว่าง่าย และก็นั่ง

ย์เอื้อมมาจับที่ข้

ข้ามานอนกับพี่....มา" น้ำเสีย

เป็น

.เข้ามานอนเดี๋ยวนี้ พี่

ภารันย์กระตุกข้

ดเสียงเบาลง เธอรู้ว่าเ

หายใจออกม

อนนี้อึกทึกลั่น มีแสงฟ้าแลบแปล

อมมือที่สั่นเทาจับยึดมือของภารันย์ก่อนจ

มบ่งบอกอาการ พิษไข้สร้างความปั่น

มนะครับ แม่...แม่..." เขาออ

ตื่น เธอกอดกระช

เธออย่างโหยหา ตอนนี้ร่างกาย

เธอบอกเขาเมื่อเห็นแขนข้างที่ไ

มือไปหยิบโคมไฟเล็ก ๆ ก่อนจะเปิดมัน แสงสว่างพอจ

แม่" เขายังเอื้อนเอ

ปลอบประโลมเขา ภารันย์มีท่าที

งแผ่วเบา ๆ ภารันย์ขยับตัวนอนหงาย เม็ดเหงื่อยังเต็มใ

่เล็กก็เป็นคนน่ารัก ช่วยปกปักรักษาเราสองคนด้วยนะค