ฉันปัทมล เป็นป้าของ

งสองคนพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของฉันโดยที่มีฉันนั่งอยู่ในห้องด้วย คุณครูเล่าถ

ันพยักหน้าทั้งน้ำตา ฉันไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพร

บพ่อแบบนี้คงไม่ดีแน่ โรงเรียนจะแจ้งทางการนาธัชชาก็ไม่ยอม เพราะเธอกลัวว่าพ

งไม่รู้ว่าหลานต้องตกระกำลำบากขนาดนี้ ฉันจะรับหลานไปดูแลเองค่ะ" ป

ครูเสร็จ ป้าก็พาฉันกลับม

กจะโหดร้ายทารุณกับหนูนาขนาดนี้ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า

ย ผมเกลียดมัน" พ่อพูดแล้วมองฉันตาขเม็ง ฉันกลัวจน

เหรอ?" ฉันเจ็บปวดกับสรรพนามที่พ่อเรียกจนน้ำตาไหล่เ

ดำได้ลงทั้ง ๆ ที่เป็นลูกของแก แล้วนี่แกจะดูแลยัยหนูนาต่อไปยังไง"

ะ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ไ

พี๊

เบิกตามองด้วยความตกใจ พ่อไม่ได้ตอบโต้อะไรป้ามล

นป้ามลตบหน้าพ่อ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดน้องสาวเพื

พ่อตะคอกฉันแล้วอุ้มฤทัยเข้าไปกอด

แกว่าลูกเป็นเด็กเวร แต่ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าแกมันก็ไอ้พ่อสารเลวเหมือน

ิตพี่จะซวยเพราะมันก็แล้วกัน" ฉันเจ็บปวดเพราะคำพูดของพ่ออีกครั้ง แต่ก็ช่าง

าฉันมาซื้อเสื้อผ้าใหม่ ก่อนที่จะให้ฉันเปลี่ยนที่ร้านโดยเอาเสื้อผ้าเก่าทิ้งไป แล้วพาฉันไปยังบ้านหลังใ

ข้าใจ ป้ามลพาฉันไปกราบท่านหญิงเพื่อขออนุญาตให้ฉันมาอยู่ที่นี่ โดยได้บอกเล่าถึงความจำเป็นและเรื่องราวที่

่นี่อีกสองสามคน ชีวิตของฉันดีขึ้น รวมถึงสุขภาพจิตของฉันที่ดีขึ้นตามลำดับ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ฉันไม่เคยนิ่งดูดาย คอย

กษาต่อชั้นมัธยมศึกษา แต่แล้วอนาคตที่กำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี กลับมีเห