วเจิ้งเช็ดมือกับชายกระโปรงก่อนจะปาดเหงื่อท

นตักไปกินจนสิ้น เสี่ยวจิ้งเร

ลินส่ายหน้าไปมานึกอิจฉาเสี่ยวเจิ้งที่ชีวิตช่างมีควา

ย เลือกซื้อเครื่องสำอางหรือว่าเครื่องประดับกันดีไหม ข้าขอท่านแม่ว

ิ้งส่ายห

ด้แล้ว เสี่ยวเจิ้งงงง เราสองคนผ่านวัยเด็กมาแล้ว ข้าอยากจะเห็นว่าเสี่

บไว้ใช้ยามที่แก่ชราจะดีไหม หาได้

ี่สุดก็เจ้านั่นแหละเสี่ยวเจิ้งใจดีเหลือเ

เครื่องคนเมื่อเช้าเดินเข้ามาข้างในวางก้อ

ทำไมมันน

กับของที่พวกเจ้ากินไป ข้าก็หักออกจาก

ืน เท้าสะเอวผล

งไม่คุ้มเลย จะให้เพิ่มหรือไม่ หากไม่ให้คราวหลังพวกเจ้าอย่ามาไหว้วานพวกเราอีก อีกอย่างข้ารู้นะว่าเจ้าไ

งดึงมือจงหล

อะของจงหลิน ก้าวมายืนตรงหน้า ย่อกายลงล้วงหยิบถุงเงินจ

็บไว้เสียครึ่งหนึ่งก็คงไม่น่าเก

หลินรีบคว้าเอาถุงเงิน

อย่างนี้ถึงจะ

ึงมือเสี่ยวเจิ้งให้ย

ยิ้มอ

ยเท่ากัน พวกเจ้าเองก็สำคัญไม่น้อยเง

บก้มหน้าไม่กล้ามองใบหน้าห

งหลินแบกหลัวเปล่ากลับบ้าน จงหลินเทเ

้อของที่อยากได้ให้หมดเลย

่าจะก้บไว้ให้ป

ผู้องอาจผู้นั้นพูดไหมเราสองคนทำงานเห

มมุมปากส่งภาษา

จริง เขาก็น่ามองที่สุดแต่ อย่างเขารึจะชายตามองคนอย่างพ

กหน้ายิ้มๆ ส่ง

เอาแต่ทำท่าทีองอาจ แต่เวลานั่งปลดทุกข

หลายวันพร้อมกับจงหลินที่พากันเด

เสียเถิดไม่มีทางที่

อดเปรอะเปื้อนไปทั่วลำตัว กัดฟันยกกระบี่ขึ้นในท่าเตรียมพร้อม

กกกก

ตุ๊บ ตุ๊บ