เล่ามีท่า

อ้อมมาโอบรอบลำคอป

นอ๋องเอาใจบุตรบุญธรรมคนนี้ไม่น้อย จะว่าไปทำไมต้องให้เป็นบุตรบุญธรรมด้วยนางน่าเ

กชากระดกลง

ชักอยากจะเห็นหน้านางเสี

งแล้ว จะไม่แคล้ว

ึๆ

บมือไปบน

ซียนเมื่อเห็นนางก็ค

นอ

ดับที่ข้าสั่งทำเป

้ที่มีกำไลหยกฝั

นมองจงหลินแล้

อของเจ้

ปตรงหน้าชิงกวานอ๋องที่จับมือบางไว้บรรจงสวมกำไลหยกให

คุ ท่

ใสนั้นมีแต่แววตาสำนึกในบุญคุณชัดเจน หยวนกังก้มหน้าหลุบ

เจ้าเก่งจริง

ีใจ จับมือเสี่ย

ันที่จะได้ยินเส

่านพ่อที่เสี่ยวเจิ้งกล่าวออกมา นั้น

กพิง ให้ทุกๆ อย่างเพราะรู้ดีว่าตัวเองต่ำต้อย หากไม่มีชิงกวาน

เหงาเช่นที่ผ่านมา เป็นข้าท

ต้เสด็

ลุกขึ้นยืนส

้าก่อน หากยังไม่พร้อมที

ข้าไปในห้องพร้อ

ทันได้เห็นแค่แผ่นหลังข

๋อง ถวายพ

วเรื่องอาการบาดเจ็

นอ๋องย

ังวลมากไปแล้ว สองวันมานี่ชิ

มองเครื่องเสวยบนโต

ันกับท่านอา อินเฉิงม

าเข้ามาพร้อมก

จะอิ่มไปเ

งทรงเสวยร่วมกัน

ิ้มหยันผุดขึ้นที่ใบหน้าของอินเฉิง

านอาจะไม่แนะนำ

ญชาก็คงต้องรอให้ถึงวันที่ชิงกวานจะเลี้ยงต้อนรับนางอย่างเป็น

ือถอยออกจากตร

การบาดเจ็บของท่านอา อินเฉิงกำชับหมอหลวงให้หาทางรักษาให้ดีที่สุด และอีกอย่างงานที่ท่านอา

อ๋อง ยิ

้างมิใช่เที่ยวเล่นสนุกไปวันๆ หรือไม่ก็เที่ยวระร

บางทีนี่อาจเป็นสัญญาณอันดีว่าต่อไปนี้ช

ยิ้ม ยกจอกช

วังสิ่งใดแล้วทั้งทรัพย์สินเงินทองและตำแหน่งหน้าที่ล้วนสูงสุดสิ่งเดียวที

นอ๋องพอใจที่มีคนข้างกายอย่า

นักและแคว้นเหว่ยได้เพียงลำพังแล้ว แต่ทว่าไม่มีท่านอาเช่นไรจึงจะมีข้าอู

อ๋องถอน