“กราบทูลท่านอ๋อง กระหม่อมพบหมากรุกชุดนี้ในเรือนของโหวชิ่งหยาง ม

ยางลงในอ่างน้ำ จากนั้นหมากรุกทุกตัวก็ถูกย้อมด

อนนี้มันก็สายเกินไปเสียแล้ว เดิมทีนั้นไม่มีช่อ

าง ส่วนสาวใช้สวีเอ๋อร์เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเพคะ” ซูชิงหลีหันไปมองโม่อวิ๋นถิง ภา

ตัวไปส่งให้กับกระทรวงยุติธรรม ให้กระทรวง

ก ทว่าวางใจได้ไม่นานนัก ความห

ยรัศมีอันชั่วร้าย จากนั้นก็ก้มหน้า

ินเข้าไปพาตัวซู

ม่อวิ๋นถิงพาตัวไปอีกครั้ง ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้กันดีว่าโม่อวิ๋นถิงเป็นคนโหดเหี

่าที่โม่อวิ๋นถิงสั่งให้คนพาตัวนางออกมาเพราะจะลงโทษน

ี่มีสีหน้าราวกับผ่านพ้นความต

รถอย่างที่สุด ปกติแล้วเวลาเจอผู้ใดก็จะทำตัวอ่อนน้อมยอมจำนนเส

งเลือกข

ถข่มขวัญโหวชิ่งหยางได้แถมยังมิมีความลำเอียง

ะกระหายเลือด แต่นางกลับรู้สึกอยู่เสมอว่าผู้ที่มีดวงตาที่สวยงามเช่นนี้

ทุกคนล้วนแต่เกรงกลัวดวงตาสีม่วงคู่นี้ของเขา แม้แต่พ่อผู้ให้กำเนิดของเขา

ึกสับสนเล็กน้อย นางครุ่นคิดอย่

แดนของแคว้นต้าจิ้นเอาไว้ หากไม่ใช่เพราะการต่อสู้อันนองเลือดระหว่างฝ่าบาท

อมฉัน หม่อมฉันมีเพียงแต่ความเคารพต่อท่านอ

ายนอกล้วนแต่ลือกันว่าข้าเป็นคนโหดร้าย ทารุณและอมหิต มิหนำซ

ีพูดด้วยสายตาที่จริงใจว่า “และยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องยังมีดวงตาที่งดงามที่สุดในโลกอยู่คู่หนึ่งด้วย

ยพูดว่าดวงตาของเขางดงามเลยสักครั้ง สิ่งที่เขาได้ยินมากที่สุดคือ ผู้คนจะด่าเขาว

งสงบสติอารมณ์ลง แล้วก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าสะอาด ๆ ให้ซูชิงหลีหนึ่งผืน ใบห

คะ” ซูชิงหลีตอบกลับว่า “หม่อมฉันรู้ว่า สำหรับท

ดีอยู่นับไม่ถ้วน ทว่าหม่อมฉันเป็นแค่คุณหนูที่ไม่ได้รับความรักจากจวนเสนบดีเท

าจะจดจำ

จากบนรถม้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง นางก็เห็นคำว่าจวนตระกูลซูเ