งอยู่ในนรกไม่อาจได้ฟื้นคืนชีพอีก หากแต่เ

งตายไปแล้วเหตุใดถึงได้ยินเสียงของเฉินเว่ยเป้ยเล่อ ผู้เป็นอนุชา

ได้เมื่อคอนางแห้งผาก มื

ภ้หิวน้

นเสียงนกร้องดังออกมา “เหมยเหมยต

คำเรียกนี้มักจะเรียกนางตอนตื่นยามเช้า หรือแม้แต่ในฝัน เจ้ามู่

ใจ หันมองไปทางนอกประตูก็ไม่เห็นเงาพี่ชายตน

ตอนนี้พี่มู่หยางกำลั

้าใจ หรือแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยั

ยงแค่ลืมตาให้กว้างขึ้น ก่อนจะพบ

าได้ มือนางก็ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว

ตาย คนที่อยู่ในห้องนางตอนนี้ก็คงตายกันหมด

แล้ว หม่อมฉั

ึ้น สีหน้านางเหมือนอยากได้ยินคำตอบ แต่กลับไม่สา

็ช่างกระไร กลับมาจากชายแดนไม่ทันก้าวเท้าเข้าตำหนักก็รีบไปรายงา

ัวนางอยู่แล้ว นางอยากถามว่าใครเป็นคนช่ว

ไปถึงก็พบว่าท่านถูกทิ้งเอาไว้ในกระโจมเพียงลำพัง ลมหายใจรวยริน ข้าพาท่านกลับมาก่อน ส่วนพี่ม

่นในตำแหน่งหน้าที่ของตน ความปรารถนาของเขานั้นอยากเป็นใ

องบรรณาการก็เพื่อเป็นกลลวงให้อีกฝ่ายหลงกล

แต่เหมือนนางจะก่อกรรมเอาไว้มากถึงได้ยังมีชีวิตอยู่

่านมีสิ่งใด

ย่างที่คิด นางพยายามขยับมือยกขึ้นแตะคอ ก็พบว่

หตุใดเสียงท

ที่เลือนหายไป ดูเหมือนองค์รัชทายาทฟง

้ยเล่อยังคงพูดออกมาด้วยความตกใจ จ

จนไร้ความเป็นมนุษย์ ถูกทหารทั้งกองทัพตักตวงความสุขไม่ลืมวันลืมคืน ร่างทั้งร

ถูกทรมานเช่นนี้ ในใจได้แต่โทษสวรรค์ท

าย ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่าน

ในตอนนี้หากมีมีดในมือก็จะปักใ

อยาก

่อ หมอหลวงรักษานางจนดีขึ้นสามารถลุกนั่งได้ แขนขย

ากจะร้องเจ็บปวดทรมานก็ทำไม่ได้ ได้แต่แอบร้องไห้ย

รู้สึกอยากร้องให้ดังกว่าเดิม พระสวามีนางหายไปตั้งแต่นางลืม

งร้องนางจึงรีบเข้ามา ก่อนจะรินน้ำชามาให้นางดื่ม แล้วจุดเทียนสว่างขึ้นอีกด้วย หยิ

นเพิ่มไฟอีก

ใจนางเย็นชาจนไม่รู้ส

นางอยากเอ่ยคำนั้น แต่สาวใ

วันพรุ่งนี้พวกเราต

ิ่งลนลานมากกว่าเดิม ผู้เป็นนายจึงดึงแขนเอาไ

ท่านอ๋องจะแต่งพระชา

มย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม นางถูกส่งไปเป็นของบรรณา

ย สีหน้านางเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าภาพฝันอันเลวร้ายพวกนั้น เจ็บ

แต่ปากก็ออกได้เพียงลม เสียงหวีดร้องนั้นมาพร้อมกับน้ำตาแห่งค

ยอมให้ใครรังแกพระชายาได้” สีหน้าหลาน

๋องผู้นั้นยังมีหน้าแต่ง

ังทั่วเรือน นางเฝ้ารอแล้วรอเล่าอยากให้พระสวามีมาอธิบายเรื่องทั้ง

นท่านจวิ้นอ๋อง แต่เปล่าเลย ภาพที่นางเห็นเป็นสตรีงดงามใส่ชุดส

่เพราะเห็นว่าท่านไม่สบายตั้งแต่กลับมาจากชายแดน” สีหน้า

ญาตให้ผู้ใดเข้าพบ แต่ข้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องพบท่านเพื่อ

ั้นกลับสมเพชอย่างเห็นได้ชัด หลินเหมยในตอนนี้กำลังกำม

่วงหล่น หากแต่คนมอง

่นกัน ใครจะคิดว่าท่านอ๋องเพียงพบหน้าน้องเพียงหนึ่งครั้งก็เข

ักนางอย่างง่ายดาย เมื่อได้ประโยช

หน้าเหมือนทุกข์ใจที่เห็นสภาพนาง แต่เมื่อก้าวเข้าม

ของไป๋ชิงสองคนก็มาขวางเอาไว้ไม่ให้ขยับ

อกท่านจวิ้นอ๋องให้เขาขายขี้หน้าแน่นอน ข้าคงช

ทำให้ตัวนางสะท้าน มองหญิงสาวโน

กนตามหลัง ก่อนจะบินมาเกาะแขนของน

ตกสู่พื้นจนมองไม่เห็นความงามของมันอีก เช่นเดียวกับตัวนาง หญิงมีราคีเช่นนางจะมีไว้ประดับ

าจากในเรือน เป็นวันที่นางเจ็บปวดแสนสาหัสอยากตายให้พ้นเสีย

ยก็ยังกลัวเข

โง่เพียงนี้ เสียงม้าเร่งออกจากเมืองหลวงเพื่อมุ่งหน้าไปยังสกุลเหอที่ชายแดน บิดานางเป็นเพียงแ

าโอกาสกระโดดหน้าผานั้น ก็มีเสียงม้าวิ่

บพี่สะใ

ุ่ม สีหน้าอีกฝ่ายเหมือนเสียใ

่งพี่สะใภ้ถึงชา

หน้าผานั้นริบหรี่เหลือเกิน แต่เพราะความหวังดีข

นึ่ง ตอนที่นางถูกอุ้มลงจากรถม้านั้นก็พบว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้

ะสวามีนางก็ผุดข

จะสุข ข้าจะจับ

็ผันเปลี่ยนไปแล้ว จะเปลี่ยนอันใดได้กับความรู้

ึงอำนาจก่อน” เฉินเว่ยปลอบใจพี่สะใภ้ ส่วนนางนั้นได้แต่เหม่อลอย คิดแ

ชายหนุ่มเข็นนางเข้าไปในเรือนพักชั้นเดียวด้านหลังของโรงเตี๊ยม

ินเว่ยมีสีหน้าตกใจเมื่อนึกได้ว่านางยังพูดไม่ได้

โกหก” คำนั้นของมันทำให้นางประหลาดใจ หรือว่ามู

หาได้กลัวไม่ ก็ยังตะโกนอีก “ระวังภัย

อเพราะว่าพวกนางเดินทางมานาน จึงทำให้มันพูดเลอะเท

ริงๆ แต่สภาพนางเช่นนี้ ยังจะมีใครต้องการอันใดจากนางอีก เหอหลินเหมยจมอย

นจะนอนเฝ้าหน้าห้องเอง” หลินเหมยพยักหน้

งเป็นฝันร้าย หลินเหมยกัดผ้ากันเสียงที่เบาบางเพื่อกดความรู้สึกเจ็บปวด จนกระทั

มขยับตัวลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่มองเ

งหลับให้สบายเถอะ” น้ำเสียงนั้นเป็นเสียงเขา ก่อน

ั้นก็กล่าวต่อ “เพื่ออนาคตของข้า เป่ยหวางจำเป็นต้องทำ

จนาง เลือดทะลักออกมาจากปาก สายตานางเต็มไปด้วย

มสาบาน ก็ไม

ท่านได้ถึงเลือ

รยสู่ดินแ

ือดสีแดงล

ามรักข้าและท

ี ข้าขอไม่รั