ที่ขอความช่วยเหลือจากเขา “นางออกจากสกุลหวงแล้ว?” ด้วยความดีใจที่ได้รับข่าวดีเลยท

หลือระยะเวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่

รือนินทานางกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกปวด

ยู่ใกล้ ๆ ก็เอ

ีกฝ่ายเพื่อจดจำใบหน้า ไม่ได้มีความพิศวาสสักนิด ม้าตัวใ

ข้ากลั

า หรือหายสาบสูญไปเลย หรือไม่ก็พิการกลับมาจนทำ

ดีคนหนึ่ง แต่นางก

็นท่านอ๋องแล้ว

ไหม ตอบเลยว่าไม่ เพราะยิ่งเขามีอำนาจมากเท่าไ

ลับไปสกุลหวงเถอะ ข้ามารับเจ้าแล้ว” พูดจบก็ขยับเดินมาหานา

นางเช่นนี้ ให้นางและบุตรสาวมาลำบาก ปกติแล้วหากเขาเอ่

เป็นคำแรกที่

้าพูดเช่นน

วรให้ข้าหย่า” นางจะได้ห

องเจ้า” สายตาซือหยางหันมองรอบด้าน ความลั

ากลับมาเป็นของตนก่อน ต่อไปหากนางทำกิจการน้ำส้มสายช

นสมรสได้สักครึ่งหนึ่ง หรือพอตั้งตัวได้คงดี ด้วยความอยากตั้งตัวของนาง นาง

ามพูดให้เขาหย่าให้ได้ “หรือเจ้าโกรธที่ข้าแต่ง

นิด “ใช่” นางรับบทภรรยาที่ถูกทอดทิ้ง รีบยก

ร่วมกับคนอื่นได้

“ข้ากับองค์หญิงไม่ใช่อย่างท

รจะดีใจแล้วรีบแบ่งสมบัติให้นางได้แล้ว เมื่อทำเป็นเศร

ท้องได้สอ

ลับเดินมาหานาง คนที่ถอยจนสุดผนังกระท่อมก็ถูกเขากัก

็นลูกของเขาได้อย่างไร นางจะ

ลังทหารออกไปช่วยแม่ทัพที่ชายแดน คืนก่อนก

นการณ์แบบนั้

วก่อน แล้วถุงหอมที่คุณชายเฉินมอบให้นางกั

ี้หลิวชิงตัวจริงคงร้องไห้หนักกว่าเดิม ค

มองนาง “เจ้าหม

ขึ้น ซือหยางและหลิวชิงหันมอ

้าก็รีบเดินเข้ามาแล

นจะท

อ่ย “หรือว่าเขาคื

ยว แต่ที่คุยกันก่อนหน้า ดูเหมือนจะไม

ิงก็ยิ่งรู้สึกเสียดายแทนร่างนี้ คนหนึ่งพยายามเค้นถามอย

งถุงหอมข้างตัวแล้วพูดขึ้น “ไม่ใช่ เขาไม่ใช่

ก็คงสิ้นเดือนพอดี ระยะเวลานั้นนางคงหย่ากับซือหยางสำ

ในท้องคือคุ

นหันมองนา

.

่ ๆ ก็จามออกมาไม่หยุด จนกระทั่งที่ปรึกษา

่มีน้ำมูกเช่นกั

ู่เป็นแน่” อย่าให

บไม่ต้องพิสูจน์ ค้นหาหรือสอบถามอะไรมากมาย แต

ิง บอกข้ามาว่าพวกเจ้ามีอะไ

สียหน่อย สติที่ยังคิดไม่ออกก็หันมองถุงหอม “หากเขาไ

ซือหยางลังเลอย่างเห็นได้ชัด เขานึกถึงคุณชายเฉินฝางที่มักจะเข

างไปรู้จักกันและติดต่อกันได้อย่างไร ความคิดของเขาสับสนปนเปไปหมด พยายา

ดให้ตัวเองเสียหายเช่นนี้ รู้หรือไม่ว่าหากเร

ิงเสียหน่อย แล้ว

รั้งเดียว กับเขาที่ เข้าออกสกุลหวงนับครั้

อ “ท่านหย่าให้ข้าเถอะ ถึงอย่างไรท่านแม่ก็ไล่ข้าออกมาเฝ้าสุสานบรรพชนแล้ว ตอนนี้คนสกุลหวงก็

ลี่อีกฝั่งหนึ่ง สายตานั้นเต็มไปด้วยควา

งยังอยู่ในสุสานบรรพชน ต้องยังพึ่งพาเขาอยู่และบุตรสาวของข้า ยัง

นบุตรสา

มารถทำให้นางมีความสุขมากกว่า ชิงชิง เจ้าอย่าทำเรื่อ

สีหน้านางพยายามคิดหาคำพูดเพื่อหลีกเลี่ยงเขาใ

ูหยินจะต้องไม่พอใจแน่ ยังไงเจ้า

งแต่เล็กเขามีเพียงแค่มารดาที่เลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก ที่สกุลหวงยังอยู่จนถึงทุกวันน

่วน…” เขามองกระท่อมน้อยด้านในที่มีเพียงฟูกผืนบ

็ก ๆ นำของใ

ชิงกำลังจะเดินไปหา ชิงลี่ที่อยู่ใต้ต้นไ

ยเฉินกลับมาก่อน ข้าจะเค้นถามเขาให้รู้ความ หลังจากนี้เจ้าก

็อยู่ใกล้ตัวแล้ว ซือหยางมองนางอย่างคิดถึง จากนั้นก็ก้มห

เหลือเกิน ชิงช

ชิง

ลย จินเฟิงมองอาจคิดว่านางหวั่นไหว แต่เปล่าเลย นางกำล

่า หย่าให้

มารดาตนนั่งคอยอยู่ในห้องโถงใหญ่แล้ว เขาหันม

ท่านมาทำอ

เพราะให้คนไปเฝ้าเพื่อกันคนขึ้นไปขุดหาสมบั

จ “แล้วอย่างไร นางก

้ที่ว่านอนสอนง่าย ท่านแม่กล่าวอะไรนางล้ว

ก็แสดงกิริยาเช่นนั้น แต่ลับหลังเจ้าก็คอยแต่ขัดคำสั่งข้า

ือนก่อนข้ากลับมาเมืองหลวงเพื่อขอทหารออกไปช่ว

ินตบโต๊ะ “เจ้าลูก

้วพูด “เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้า หรือว่าได้ดีจนลืมแม่เช่นข้าไปแล้

็ไม่หิวแล้ว สมบัติที่ฝ่าบาทพระราชทานลูกล้วนมอบใ

ข้ามาในห้องโถงชะงัก จากนั้นนาง

พชนเพียงลำพัง ท่านมิคิดว่านางเป็นสะใภ้

้ผลก็เชิดหน้าแล้วลุกขึ้น “แม่ไม่เคยนับว่าพวกนางเป็นคนของส

ว่าที่ดินผืนนั้นเหมาะสำหรับสร้างเป็นสุสานบรรพชน หากศพของท่านพ่อและฮูหยินเฒ่า ท่านตา ได้ฝั

ยินเช่นนั้นก็รีบถอยออกมา เมื่อปล

รพชนสกุลหวง เจ้าน

งจะไปเพื

อยากรู้ไม่อาจห้ามได้จึงได้แต่ทำตาม นำรถม้าออกแล้ว

่อมที่ถูกซ่อมแซมไม่รั่วเมื่อยามฝนตกอีกแล้ว อีกทั้งอ

ยายามจะ... ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว ได้แต่หวังว่าองค์หญิงท

นอย่าแกล้ง