ปรมาจารย์ปู้ตานซินที่ถูกกล่าวขานในเวลาสามปีให้หลัง ฝึกศิษย์เพียงรุ่นแรกรุ่นเดียว ต่อจากนั้นเป็นศิษย์ที่จะดูแลกันเอง เคล็ดวิชาที่สำคัญ ไม่เคยจะส่งถึงใคร

ย่าได้กลับมาอีก ศิษย์ที่เหลือจึงไร้เทียมทานเป็นที่เ

งกับพื้น แต่ภายใต้หน้ากากเย็นชา ความนึกคิดของเขา ช่างขบขันนักทุกอย

าเพื่อฝึกวิชา มีราชสาสน์ส่งมา ไ

่รู้จักโตแทนเจ้า อยากมาก็มาแต่ข้าคงไม่ไปดูแลหรือเอาใจ หากสามเดือนแรกผ่านค่ายกลไปได้จึงนับว่าเก่ง แต่คาดว่า คงต้องร้องไห้ลง

้างเพียงสามปีก็ยืนหยัด โด่งดังไปทั่วยุทธ์ภพ เ

านล่างหุบเขา รอเวลานัด

ปอคุณมาทันเว

ิษย์พี่ทั้งสอง ด้วยว่าตัวเขาเป็นถึง

องที่ผ่านมาท่า

เพียงว่าสมควรจะทักก่อน

่งดังเท่าสำนักเกาชิ่งคงไม่อาจ ที่ผ่านมาตรากตรำยิ่งได้ยินเพียงข่าวคราวของศิษย์น้

็ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์น้องของท่านทั้

มัวแต่ใจดี มีเมตตา สิ่งนี้นั่นล่ะที่ทำให้ปู

วลาสามปีที่เลยผ่านเจ้าก็สามารถก่

วไม่ลงมือประสบการณ์ผ่านมาสอนให้รู้ว่า อะไรคว

มสาบาน ไม่อาจแปลเป็นอื่น อย่างไรก็ต้องพึ่งพากันอยู่ดี

คุน ก่อตั้งสำนักมีปัญหามากมายจนป่านนี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างอาศัยแค่ชื่อว

่ทั้งสอง”อ้อนน้อมถ่อยกายเพียงมาดหมายในใจ

ยกว่าขอร้องเพียงแค่จะไหว้วาน เราทั

าวขึ้นอย

ายดาย จะว่าไปในเมื่อขอแล้วสิทธิ์ขาดในการเลี้ยงดูก็ย่อมต้องเป็นของปู้

่อให้เคล็ดวิชาไม่สูญหายหรือตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้ศิษ