ี่ ๑

อยฟ้า น

รณเมฆา กษัตริย์ยักษ์เมืองพนาราพณ์ ที่พญาครุฑหนุ่มอย่างพระมหิงส์เวหะ

น้อยก็ยังขอให้ตนเป็นพี่ชายอีก ..จะทำอย่

ก็มีท่านแม่ทัพของพนาราพณ์และทหารอสุราตามขึ้นมามากมาย ..เมื่อพระสุวรร

หาผู้เป็นบิดา ก็มิมีความจำเป

ใกล้ถึงเพลาที่เราจักต้องออกเดิน

ื่อเห็นราชโอรสของตนกำลังจะเดินออกจาก

ครุฑาของเมืองสินธุ จะต้

้าท่านพ่อ ลูกใคร่จักเห็นด้วยตาตัวเอง ลูกขอออกไ

่เพียงใดก็เท่านั้น พญาครุฑหนุ่มจึงเอ่ยขออนุญาตพระบิดา

บกลับมาหนา.. จักได้เข้าไปร่

้าท่านพ่อ.. ลู

ชอาคันตุกะทันที สิงห์หะทหารครุฑาคู่ใจ รีบถวา

งห์

มพระราชโอรสหนุ่มไป พระกันต

ะองค์เหน

แลเตือนพระมหิงส์ด้วย ว่าก่อนออกเดินทางให้เข้ามาอำลา

สิงห์หะขานรับบัญชาก่อนจะ

ลือด) ของพญาครุฑหนุ่มจ้องมองเหล่ากองทัพหลวงของพนาราพณ์ ที่กำลังเคลื่อนทัพออกจากเ

แต่ก็มิคิด ว่ากองทัพของพนาราพณ์ จักยิ่งใหญ่ถึ

์เวหะ เอ่ยขึ้นขณะที่ดวงตาคู่นั้นยังเพ่งมอง

...

คมยังจ้องมองลงไปเบื้องล่างนิ่ง แววตาคู่นั้นยั

นเลยหรือไม่

่มเบา ๆ เมื่อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว

...”

ว่าให้พระโอรสเข้าไปอำลาพระอนันตะ แล พร

เมืองเวหาศ เพื่ออำลาพระอนันตะเวหากับพระมเ

...

งนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอันใดออก

จักไปที่ใดต่ออีกห

ะ ข้าใคร่จักอยู่ตามลำพังสักครู

อ่อ

ล เมื่อไม่อยากจะทิ้งพ

หะ ” พระมหิงส์เว

่ว่า

อยู่ผู้เดียวเงียบ ๆ เพียงครู

ก่อน แต่เขาก็ไม่ได้กลับตามที่ขานรับหรอก เพราะความเป็นห่วงร

หิงส์เวหะยังคงเจ็บปวดกับเรื่อ

า บินไล่ริ้วตามแสงสีทองของดวงอาทิตย์ ปีกสีมณีราคกระพือทวนลมเล่น โบยบินแห

ใหญ่ และแม่น้ำที่แสนจะงดงามนั้น ก็มิอาจทำให้

อยู่อีกสักพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจบินวน กลับไปยั

.. ป

ะมีเสียงกรีดร้องเสียงดังตามมา ...แม้แต่พระมหิงส์เวหะเองก็ต

จากนางอัปสรตัวน้อยที่กำลังล่วงจากเวหาด้วยความเร็ว ไม่รอช้าพระมหิงส

ับ

้ะ!

ไรเข้า และค่อนข้างจะตกใจมาก ..มากพอ ที่จะทำให้ลื

ม

่มเอาไว้พลางกอดรัดจนแน่นอย่างลืมตัว ร่างเล็กสั่นเทาทั

ดรู้เป็นแน่ ในเมื่อนางนั้นแอบห

แกร่งของตนนิ่ง พลางกวาดสายตาไล่ไปตามผิวใสเนียนละเอียด

ะเอียดของผิวนุ่มได้เป็นอย่างดี จู่ ๆ ใจดวงโตขอ

ึก!

่ไปตามผิวนวลเนียนนิ่ง ก่อนจะเผลอก

__💫