img บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง  /  บทที่ 6 6 : ฮูหยินเป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ | 4.08%
ดาวน์โหลดแอป
ประวัติการอ่าน

บทที่ 6 6 : ฮูหยินเป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ

จำนวนคำ:2736    |    อัปเดตเมื่อ:18/11/2024

เป็นคุณชาย

ส่วนหลูเพ่ยเคยเป็นแม่นมภรรยาเอกของเจ้านาย ดังนั

ึงได้คำตอบว่ามีบุตรสาวเพียงหนึ่งคน แต่งงา

พราะเกรงว่านางจะเป็นห่วง ยามนี้มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแล้ว จึงสา

ชี้แนะเรื่องที่นางไม่ค่อยเข้าใจ ในตำราของเรือ

กมานั่งมองบุตรสาวฝึกฝนวิชาศิลปะการต่อ

เป็นคุณหนูอยู่ในเรือนเหมือนผู้

น้า การได้มาดูแลสองแม่ลูกคู่นี

นางอยากเก่ง วันข้างหน้าจะได้ปกป้องฮูห

่ยเช่นน

ะลำบากจนทนไม่ได้ แต่ตรงกันข้ามบุตรสาวของนาง สามารถใช้ชีวิตได้

บ้านก็จริง แต่อดีตเขาเคยเป็นหัวหน้าโรงฝึกมาก่อน สา

ยดูแลข้ากับเหยาเอ๋อร์ ป่านนี้ไม่รู้เราสองแม่

าอ่อนโยน ได้สองคนนี้มาอยู่ในเรือน

ั้นหลี่เมิ่งเหยาไม่เดินไปชี้ตัวเขาสองคน ชีวิตคงได้แต่นั่งมอ

หลังเห็นว่าหลี่เมิ่งเหยา มีพลังลมปราณที่

ไปฝึกพลังลมปราณเหล

ึกในคว

ไรนะ

ันไงเล่

อนหัวเราะออกมาเบา ๆ “ล้อเล่นเจ้าค่ะ ข้าฝึกตาม

าณแบบนี้ คนส่วนใหญ่ต้องฝึ

อนสองเดือน ก็หมุน

้ดี แต่ฝีมือการต่อสู้ยังอ่อนด้อยนัก ต

อกหมัดในความฝัน ยังกะต่อยลมต่อยฝนก็ไม่ปาน พอได้ลุงจงช่ว

ยังน้อย ค่อย

อื

นายมาก่อน หลี่เมิ่งเหยาจึงมอบหมายให้เขา ออกไปมองหากิจก

าคุณหนูจะไม่รู้ ทำร้านค้าต

ย่าไปบอกท่านแม่ล่ะ นางไม่ค่อยรู้เรื่องพว

ค่อยมั่นใจเท่าไร คุณหนูของเขาจะมีเง

จงแนะนำมานั้น หลี่เมิ่งเหยาไม่พอใจเลย

านซื้อเรือนที่อยู่ติด ๆ กัน จากนั้นก็ทำการปรับปรุงให้สวยงาม โดยเน

ือนไป หากคำนวณไม่ผิดสามสี่ปีนางก็ได

ำคัญกับโอสถในเรือน ยามนี้นางสามารถควบคุม การเข้าออกเรือนโลกันตร์ได

็นหนึ่งเดียวกับกำไลหยกโลกันตร์ นางก็สามาร

่ง กับกำไลหยกโลกันตร์ได้ ภายภ

้นี่เอง นาง

ฉาซูหลิ่งปวดท้องพร้อมคลอดเสียแล้ว ลุงจงร

ำคลอดด้วย แม้หมอตำแยจะไล่นางออกจากห้องทำคลอด นางก็

มาพร้อมส่งเสียงร้องไห้ดังลั่นจ้า ตามมาด

็นคุณชายน้

นำไปมอบให้ผู้เป็นมารดา

กชายจริ

คลอดบุตรชายทั้งที แต่สามีกลับไม่รับรู้ก

หมอตำแยทำความสะอาดท่านแม่ไปก่

ก จึงอุ้มน้องชายไปยังห้องด้านข้าง

นางให้เหตุผลท่านหมอที่โรงหมอบอกไว้ นมมารดาดีที่สุดทำให้ท

อุ้มเด็กเป

งแต่เปลเด็กเล็ก ที่หลี่เมิ่งเหยาออกแบบได้อย่างแปลกตา การตกแต่งห้องน

รียนจบมหาลัย นางจึงได้อุ้มหลานตั้งแต่ยามนั้น พออ

ากป้าห

อนมีเด็กเล็กทำให้คนแก่อย

ื่องที่ไม่เคยคาดฝันมาก่อนจริง ๆ “ว่าแต่ฮู

อกมาหนึ่งคำ ก่อนเอ่ย

รสาวไปว่าตัวเองไร้ความรู้ ตัวอักษรก็เขียนไม่เป็น จะมีปัญญาไปตั้ง

“ให้เขาชื่อหลี่ชงหยวนก็แล้วกัน จะได้ฉล

เสี่ยวหยวนน้อยของแม่” เฉาซูห

นต้องให้นมน้องแล้ว

ล็กน้อยรีบเอ่ย “ข้า

หรอกรึ” แม้จะเข้าใจแต่ว่าหลี่เมิ่

ลี้ยงเจ้า พอเจ้าได้สามขวบ นางมาขอไถ่ตัวกลับ

อนลมหายใจเบา ๆ

ท่านช่วยสอนท่านแม่ข้

้ว” จากนั้นนางก็เข้าไปหาคนบนเตียง พร้อมกั

าว่า หากเด็กไม่ดูดนมให้ใช้

ายในห้อง หันไปมองน

ูดสิ่ง

ไม่ผิดเจ้าค่ะ เป็นอย่า

กำชับเรื่องการดูแลร่างกาย และสอนวิธีการอยู่เดือนให้พวกเขาได้

สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะการเลี้ยงดูเด็กทา

ี่เมิ่งเหยา เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีลุงจงเป

นางเป็นอย่างดี การซื้อพวกเขามาจากนายหน้า

ันตร์ นางอ่านตำราในเรือนโอสถ แทบหมดทุกเล่มแล้ว ได้ทดลองปร

างแอบฝึกฝนอยู่ที่เรือนโลกันตร์ตลอดเวลา สถานที่แห่งนั้น เหมือนมีพล

่ในเรือนโลกันตร์ กลายเป็นเศรษฐีน้อย ๆ ของเมืองฉางไป

รุปแล้วนางใช้เท่าไรก็คงไม่มีวันหมด เพียงแต่นางจะร่ำรวยขึ้

บรรดาสมุนไพรที่ใช้ทำยา ล้วนอยู่ในสถานที่บนกำไลหยกโลกันตร์ นางมาเข้าใจภายหลัง

นางไม่อยากเปิดหอโอสถ ยาพวกนี้ไม่สามารถจำหน่ายในราคา

่องกำไลหยกโลกันตร์ต้องเป็นความลับ ที่มีเพียงนางค

ต่อซื้อขาย กับเถ้าแก่ของหอโอส

img

สารบัญ

บทที่ 1 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล บทที่ 2 2 : ข้าบอกให้เจ้าตื่น หลี่เมิ่งเหยา ! บทที่ 3 3 : ยืมกระโถนฉี่ข้างบ้าน บทที่ 4 4 : ข้ากำลังจะมีน้อง บทที่ 5 5 : แม่เจ้าโว้ย ! ข้ารวยแล้ว ! บทที่ 6 6 : ฮูหยินเป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ บทที่ 7 7 : พี่หญิงใหญ่บ้านข้าง ๆ เรามีคนกลับมาอยู่แล้วนะ บทที่ 8 8 : เจ้าจะเอ่ยออกมาทำไม ขายหน้าชะมัด
บทที่ 9 9 : ยึดทรัพย์ตระกูลหลี่
บทที่ 10 10 : อยากตายก็เข้ามาสิ
บทที่ 11 11 : อี้เอ๋อร์นี่เป็นของขวัญพบหน้าจากพี่สาว
บทที่ 12 12 : สามีที่ดีคือสามีใหม่นะท่านแม่
บทที่ 13 13 : นางไม่ใช่คนดีเท่าใดนัก
บทที่ 14 14 : หาที่ปลูกเรือนหลังใหม่
บทที่ 15 15 : พี่หญิงใหญ่นางค่อนข้างจะร่ำรวย
บทที่ 16 16 : ท่านอยากเป็นหนูลองยาของข้าหรือไม่
บทที่ 17 17 : ไม่รู้ตระกูลจี้มอบความช่วยเหลือมาหรือไม่
บทที่ 18 18 : ท่านแม่ข้าคิดว่าน้องสะใภ้สามไม่จริงใจกับพวกเราตระกูลหลี่
บทที่ 19 19 : เห็นว่าพี่เหวินเซียวของเจ้าพิการ เลยส่งคนมาถอนหมั้น
บทที่ 20 20 : กับคนข้าไม่เคยใช้ แต่กับสัตว์ได้ผลดีนักเชียวล่ะ
บทที่ 21 21 : เจ้าหลินต๋าคนเลว กล้าฟ้องเรื่องนี้ด้วยรึ
บทที่ 22 22 : ไอหยา ! ข้าเป็นพี่ชายแล้ว
บทที่ 23 23 : ท่านแม่ข้าแค่อยากเล่นกับน้องชาย
บทที่ 24 24 : อ๊า ! ท่านมองเห็นแล้ว
บทที่ 25 25 : เฮอะ เจ้านายของเจ้าหลอกได้กระทั่งเด็ก
บทที่ 26 26 : สัตว์เนรคุณกับน้องชายเนรคุณ เหมาะสมกันแล้วล่ะ
บทที่ 27 27 : อุปกรณ์ฝึกเดิน
บทที่ 28 28 : ไอหยา ! เดินได้หนึ่งก้าวแล้ว
บทที่ 29 29 : ว่าไปแล้วข้าก็เหมือนหมอเถื่อนจริง ๆ
บทที่ 30 30 : เจ้าสั่งสอนข้าอยู่รึ ข้าแม่เจ้านะ !
บทที่ 31 31 : ร่างจริงมันคือกบรึ
บทที่ 32 32 : บิดาเจ้ายังไม่ตาย ที่ว่าการไม่ยินยอมหรอก
บทที่ 33 33 : ท่าทางเจ้าเหมือนจะหาเรื่องแม่อย่างข้ามากกว่า
บทที่ 34 34 : เอาของมีค่าออกมาให้หมด !
บทที่ 35 35 : ฝีมือเย็บเช่นนี้ จะรู้เรื่องยาเล็กน้อยได้อย่างไร
บทที่ 36 36 : ท่านจะมาล้วงความลับของจวนเสนาบดีหยวนหรือเจ้าคะ
บทที่ 37 37 : ข้าไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพิษ แต่ว่าข้าสัมผัสได้ว่ามันคือพิษ
บทที่ 38 38 : ทำเช่นนั้นยาจะไม่ติดคอเอารึ..
บทที่ 39 39 : คุณหนูมีปานสีแดงด้านหลังด้วยเจ้าค่ะ
บทที่ 40 40 : นั่นไม่อดีตคู่หมั้นของเจ้าหรอกรึ
บทที่ 41 41 : เถ้าแก่เนี้ยท่านทำการค้าแต่ไม่มีจุดขายของตัวเองรึ
บทที่ 42 42 : คุณหนูหลี่ยาขวดนี้ข้าซื้อ
บทที่ 43 43 : ยาดีคนย่อมพูดปากต่อปากอย่างแน่นอน
บทที่ 44 44 : ฟิ้ว ! ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาตรงปลายเท้าของนาง
บทที่ 45 45 : เสี่ยวหยวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง คนไหนมันรังแกเจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้
บทที่ 46 46 : ข้าต้องแอบอยู่ในนี้จริง ๆ หรือพี่หญิงใหญ่
บทที่ 47 47 : ป้ายจวนราชครูฮู่ขอรับ
บทที่ 48 48 : ชาวบ้านที่ไหนจะเลี้ยงสุนัขจิ้งจอกคู่กับเด็กตัวน้อย ๆ เท่านั้นได้
บทที่ 49 49 : หน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ยากที่จะลืมลงได้
บทที่ 50 50 : เสี่ยวไฉแอบกลอกตา ข้ามีขน !
บทที่ 51 51 : เสี่ยวไฉยามอยู่ในร่างมนุษย์เจ้าพูดได้หรือไม่
บทที่ 52 52 : นำโลหิตของเด็กสองคนนั้นมาตรวจสอบด้วย
บทที่ 53 53 : ท่านอาจารย์ท่านดูนางสิ
บทที่ 54 54 : ท่านหมอหลวงบอกว่าเรารอดได้เพราะเลือดของเจ้า
บทที่ 55 55 : เสด็จลุงหลานมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว
บทที่ 56 56 : มอบสมรสพระราชทาน (จบเล่ม1)
บทที่ 57 57 : ท่านแม่ข้าไม่อาจตัดใจจากพี่หานเฟิงได้
บทที่ 58 58 : เสี้ยนจู่อย่างข้า ต้องฟังความเห็นเจ้าด้วยรึ
บทที่ 59 59 : เจ้าไปสืบดูว่านางเป็นใคร
บทที่ 60 60 : เรื่องของนางข้าไม่อยากรู้
บทที่ 61 61 : คุณชายไม่ลองคิดดูใหม่หรือขอรับ
บทที่ 62 62 : แขกจากต่างแดน เหตุใดถึงได้เชิญข้าเล่า
บทที่ 63 63 : ข้าไม่ได้ชนพระชายาเสียหน่อย นางลื่นล้มลงไปเอง
บทที่ 64 64 : คุณหนูฮู่เห็นกับตารึ
บทที่ 65 65 : ยานี่ราคาแพงมากเลยนะเพคะ
บทที่ 66 66 : เจ้าสุนัขชั่วพวกนี้ น่าจะสับพวกมันให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น
บทที่ 67 67 : พี่จือจือแอบอ่านของข้ารึ
บทที่ 68 68 : เสี่ยวหยวนยังหน้าเอามุดหิมะเลย
บทที่ 69 69 : บัญชีติดลบ
บทที่ 70 70 : หนานเอ๋อร์วางใจเถอะใบหน้านี้ของเจ้า ข้าจะรักษาให้หายเอง
บทที่ 71 71 : ตุ๊กตาหิมะต้องปั้นด้วยมือของข้ากับเสี่ยวหยวน
บทที่ 72 72 : น้องชายจากแคว้นหลู่
บทที่ 73 73 : แป้งตลับนี้ไม่มียาพิษ
บทที่ 74 74 : ท่านพี่นี่มันอี้เอ๋อร์
บทที่ 75 75 : จุดพลุเร็วเข้า พวกมันจะบูชายัญแล้วข้ารู้สึกได้
บทที่ 76 76 : อี้เอ๋อร์บอกว่าจำไม่ได้
บทที่ 77 77 : พวกเราอยู่ที่นี่สุขสบายดี
บทที่ 78 78 : เจ้าไม่ต้องมาเหน็บแนมข้า
บทที่ 79 79 : เจ้าไปร่ำรวยมาจากไหน
บทที่ 80 80 : ข้ากลัวท่านแล้ว
บทที่ 81 81 : ข้าเห็นสุนัขจิ้งจอกวิ่งบนหลังคาจริง ๆ นะ
บทที่ 82 82 : อ้อ ขุนนางชั่วรวมหัวกันสินะ
บทที่ 83 83 : นางปลุกข้าตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน
บทที่ 84 84 : สมควรตายจริง ๆ นั่นแหละ เช่นนั้นก็ไปตาย ๆ เสียเถอะ
บทที่ 85 85 : ใครทำลายพรหมจรรย์ของข้ารึ !
บทที่ 86 86 : ว่าแต่คนบนเตียงนั่นเป็นใครกันล่ะ
บทที่ 87 87 : แมวก็คือแมว เจ้ามองยังไงว่ามันโกรธ
บทที่ 88 88 : เสี่ยวไฉก็เหมือนคนในครอบครัวของเรา
บทที่ 89 89 : ยาที่เกี่ยวกับภัยหนาวนั้นหาแทบไม่ได้
บทที่ 90 90 : นางเป็นลมไปเมื่อครู่เพราะหิว
บทที่ 91 91 : ข้าสังหรณ์ใจว่าหนึ่งลี้ข้างหน้า จะมีพวกคนร้ายซุ่มโจมตีข้าอยู่
บทที่ 92 92 : อยากทำลายโฉมของข้างั้นรึ
บทที่ 93 93 : วันนี้ข้าถึงต้องมากับนางด้วย
บทที่ 94 94 : ไม่ใช่ขอรับ เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือข้า
บทที่ 95 95 : เมิ่งเหยาข้าขอโทษ
บทที่ 96 96 : ท่านแม่ข้าจะต้องถูกเนรเทศไปเมืองหยางเป่ย ท่านอยู่ทางนี้ได้หรือไม่
บทที่ 97 97 : นางไม่ใช่องค์หญิงแล้วรึ
บทที่ 98 98 : อ้อ ถือว่าท่านแม่มีพัฒนาการ
บทที่ 99 99 : อะไรของท่านแม่นี่ เห็นข้าก็ร้องไห้เลยรึ
บทที่ 100 100 : ข้าคิดถึงเสี่ยวไฉมาก เลยอยากกอดมันหอมมันแค่นั้นเอง
img
  /  2
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY