ณเป็นแบบนี้เลยนะครับ" เมื่อเลขาจอร์นก้าวขากลับขึ้นมาบนรถ เขาวางข้าวของลงแล้วพูดโวยวาย

สนใจในสิ่งที่คนตรงหน้าถาม แต

ูใหม่มาด้วยนะครับแต่นาย

้นมา ใบหน้าที่วิตกกังวลก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นย

หน่

ังไม่ทันที่เลขาจะพูดขอ นายท

ุษย์ได้แล้วเหรอ’ เลข

งหน้าของเขา จะสามารถก

ื่อเม

ะกลับมาซื้อ" เลขาจอร์นยิ้มแย้ม เขาสังเกตได้ว่านายของตัวเองเปลี่ยนแปลงไปมาก

วให้เหมือนคนปกติอยู่

ู้ว่านายของตนเองกำลังพยายาม

ี๋ยวนายท่านก็ชินกับกา

นทีที่ถูกทักแบบนั้น เขาตอบกล

้ามาต้อนรับอย่างที่เคยทำ เวเฟียสเดินตัวปลิวออกจากรถเมื่อเลขาจ

น้อยจึงรีบจัดเตรียมใส่จานสีขาวนวล อาหารหน้าตาน่าทานถูกวางโดดเด่นบนโต๊ะอาหารสีแดงยาว มือหนาเปิ

... O

องโอเ

ส้นผมสีชมพูอีกคนถามขึ้น เมื่

คนตัวเล็ก

็นครั้งแรกที่

ถึงร้านอ

งสูงบางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือนี่ก็เกือบห้าทุ่ม

งที่คิดว่าถ้ากลับเข้าบ้านเวลานี้

มีหน้ามาถาม อายน้องแกบ้างไหม" พ่อพูดใส่อารมณ์ คนตร

" โอเชี่ยนไม่อยากที่จะ

เดินหนี

ยากทะเล

่พวกฉันต้องการได้" คำพูดรุนแรงเปล่งออกมาจากปากคนเป็นพ่ออย่างไม่หยุดยั้ง คนเส้น

ะไรไม่เคยถู

่น่ามีแกเลย!" คำพูดนั้นทิ่มแทงหัวใจของโอเชี่ยนอย่างร

ยนเถียงกลับ ด้วยตัวเขาที่ไม่เคยเป็นที่รักของคนในครอบครัวเลยสักนิด พ่อ

ับ” เด็กหนุ่มอี

ุณถึงทำร้ายจิตใจของผมตลอดเลย!” โอเชี่ยนโวยวายเสียงดัง ระเบิดควา

หลออกมา โอเชี่ยนเงยหน้าขึ้นมองเ

ี่ด้วย" เสียงของเด็กหน

ี่มีอายุห่างจาก

ขาเป็นค

ยินเสียงคำตอบของแม่ที่แผ่วเบา แต่มันกลับดังชัดเจน

อง มือเรียวล็อกกลอนปร

งช้า ๆ พร้อมกับร่างที่ไถลลง

ลเอ่อล้นออกมาอย

" โอเชี่ยนพูดออก

่ใจ ผมไม่ถูกห่วงใย ผมถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังพวกเขาเสมอ การมีตัวตนของผมคือความทรมาน เจ็บปวดมาตลอดจนต

ือต้องการความรักมากแค่ไหน กลับถูกปฏิเสธอย่าง

้าของอ

อะไรดีคะ" คนร่างสูงน

้ใหญ่ ความเงียบสงบถูกขัดขวางไปชั่วขณะ เ

อนเมื

ามอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเขา

ดินขึ้นรถสปอร์ตคันสีแดงสวยของเขาไป แม่บ้านได้แต่มองตามไม่รู้ว่าตัวเธ

Resta

่ใช่เหรอคะ" เขาเปิดประตูร้านเข้ามาพ

ี่ยนตอบกลับแบบยิ้ม ๆ ทั้งที่สีหน้า

รอคะ" พนักงานทุกคนหั

อย่างแผ่วเบา ก่อนจะเปิดม่

นห้อ

่าอะไรดี ลักษณะของเส้นพาสต้าสีเหลืองถูกวางทับด้วยเนื้อหอยเชลล์นุ่มเด้งพอดีคำ โรยด

ก็คิดออกพร้อมด

ได้เมนูใหม่ของร้านออกมาขายอย่างเป็นทางการ คนร่างบางก้าวขากำลังจะเดินไปที่หน้าร้านแ

กมาจากหลังร้าน พนักงา

มหน่อย" พนักงานในครัวที่อยู

ด้วย" หญิงสาวอีกค

งออกมาถึงหน้าร้าน จนลูกค้าหลายคนสังเก

็ว!" เสียงตะโกนดูว

งครัวอย่างหลงลืมตัวว่าตนเองเป็นคนนอก รีบอุ้มคนร่างเล็กที่ใ

องผมเลือนรางมองใบหน

ดเข้าทับบาดแผลบนฝ่ามือซ้ายของเจ้านายพวกเขา แต่หนุ่มหล่

้มคุณเวเฟียสไปอีกจะไว้ใจได้ไ

ีกว่า" เลขาจอร์นที่เดินเข้ามาทีหลัง เขากล่าวขึ้น ทั้งมองดูน

ี้เพื่อใครเลยนะ หรือ

าบาลค

คุณเป็นญาติของเขาหรือเปล่าครับ" ชายร่างส

ระจกเข้าไปด้านใน คนตัวเล

ึมเศร้ารุนแรง คุณพอจะทราบสาเหตุไหมครับ" ชายห

ียงแค่เ

งต้นให้กับเขา ก่อนจะขอตัวออกไป เวเฟียสเปิดป

ต่กลับซุกซ่อนความเ

มือเล็กอีกข้างของโอเชี่ยนอย่างเผลอตัว ก่อนจ

ผ่านไป [O

ร่ามัวเห็นภาพเพดานสีขาว และรับรู้ค

เชี่ยนต้องเอียงหน้าหันไปมองในทันที เขานั่งอ

ายามตั้งสติ อาการเวียนศีรษะยังไม่หาย

วเฟียสเจ้านายขอ

โอเชี่ยนคิดทบทวน มันช่างบังเอิญ แต่พวกเขาจะมาที่ร้

วเหรอครับ" เล

ุณเขาด้ว

ว่าครับ ว่าแต่...คุณโอเคหรือ

่ยนแสดงออกถึงความวิตกกังวล

เพิ่ม...จะได้ไหมครับ" โอเชี่ยนพู

ว ผมต้องการจะย้ายอ

ค่จะเช่าอยู่เอง" โอเชี่ยนมองไป

ที่ตัดสินใจเร

สียงข้อ

าจอร์นเปิดดูข้อความ

าน :

ง ๆ’ ทันทีที่เลขาจอร์นเห็นข้อความก็รู้ได

างเราน่าจะช่วยได้ ยังไงคุณย้ายเข้าอยู่ได้เลยนะ

โอเชี่ยนยิ้มบางด้วยคว

ปที่ช่องกระจกใสทางหน

งอยู่หน้าห้องผู้ป่ว

โรงพ

ะครับ ทำไมคุณต้องปิดบ

รู้ไปเลยสิครับ" เลขาจอร์

เลื่อนก

เสียงเรียบพร้อมทั้งยกยิ้มเจ้าเล่ห

ใจ" เลขาจอร์นพูดแนะนำเพียงเพราะว่าอยากเห็นนายท่านของตนเองมีความสุขบ้าง ด้วยเขาพอมีประสบการณ์ของคนมีครอบครัว ปฏิเ

ป็นปัญหาสำห

ขายาวเหยียบคันเร่งรถสปอร์ตสีแดงค