งมาฝาก ไม่รู้จะถู

่ก็ไม่ได้กลับมามือเปล่าแต่อย่างใด ช่วงเย็น อาน้ำจึงมาที่บ้านของฉันและชวนไปทานข้าวที่บ้านของท่าน แต

น้ำ ไปเที่ยว

ด้อยู่คณะเดียวกันหมดเลน ของเซ็นโตะเนี่ยะนะ ตอนแรกคิดว่าจะต้องเปล

ูกชายคนโตที่กดดันเขาอย่างหนักหน่วง เฮ้อ ไม่รู้ว่าพี่เซจ

ค

ต่อล่ะ พราวได้คุยกับของข

นั่นแหละ เห็นมหาลัยก็อยู่ตั้งไกลด้ว

นโตะหรอก ให้เขาไปอยู่กับเซจิก็ได

หลังจากที่ไอ้ร่างสูงข้าง ๆ ฉันเงียบไปนาน

้องนอน หัดประหยัดซะบ้าง หรือลูกจะเอาแบบน

ับปากทันควัน สงสัยกลัวไ

ยวกับเซ็นโตะแล้วกันจะได้ช่วยด

้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด ถ้าหากอยู่คอนโดเดียวกับเซ

ฉันทำตาบอดหูทวนลมไม่สนใจเ

ากบันไดชั้นสอง พี่เซจิ นั่นเอง ไม่ยักรู้ว่าเขากลับบ

วัญ แต่ครั้งนี้ก็ถือว่าฉันใจแข็งใช้ได้อยู่นะ

ไม่อยู่ทานข้าวเ

พรุ่งนี

ปกอดพร้อมกล่าวลาลูกชาย ส่วนฉันที่พยายามจะไม่

องฝาก

งนั้น แถมฉันเองก็อยากจะเล่าให้ฟังจังว่าช่วงที่มันไม่อยู่ฉันเจออะไรบ้าง แต่ก็ต้องเงียบปากเอาไว้ไม่อยากให้มันเป็นกังวล ไหนจะเรื่องที่ฉันโดนมอมยาจากไอ้เบนจามินนั่นอีก โชคดีที่หลังจากกลับมาวันนั้นไม่ม

แอบหนีเที่

เซ็งจะตาย ไปแดกเหล้า

?!” ฉันรับของฝากแล้วผายมือมันเชิญเข้าห้องไป ไอ้เซนโตะมันพุ่งไปที่เตียงฉัน

ันหันไปมองตามที่เซ็นโตะบอก มันเป็นเสื้อยืดที่พี่เซจิให้ฉั

น ๆ ว่ะ เหมือนเสื้อผู้ชายด้

พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยกับมันโดยการหันไปให้ความสนใจกับของฝากมันแทน พอหันไปอีก

on

ังไม่ได้อิสระขนาดนั้นหรอกเพราะนอกจากพ่อและแม่แล้ว ก็ยังมีไอเซ็นโตะที่คอยตามจิกฉันอยู่เหมือนกัน แต่โชคดีหน่อยที่อยู่คนละชั้นกัน เพราะห้องพี่เ

ซจิ ซึ่งตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทำตัวเย็นชาใส่เหมือนแต่ก่อนตอนพูดคุยกับฉันแล้ว ไม

าช่วยขนของด้วย แต่ก็คงเป็นคำ

นคนบ่นนี่จะเป็นใครไม่ได้นอกจากเซนโ

่วนตัวทั้ง

ห้ตรงนี้นะ ให้เซนโตะจัด

้ำ ไม่รู้ว่าพี่เซจิเดินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอหัน

้านี้ห

iji

นเข้ามาในบ้านก่อนจะถามน้องชายที่กำลังนอนอ

ทำไม จะไ

ัญย้ายพร้อม

ี่ยะแหละ หลบไปด

ยวกูไ

รั้งสุดท้ายที่ของขวัญพูดกับผมบนรถออกไปไม่ได้เลย และช่วงนี้ยังทำตัวเมินเฉยใส่ผมอีก ทั้ง