เหี้

ลี

บหน้าผมเต็มแรงจนเลือดกลบปากผมที่ผมถุยน้ำล

ูขอสาปแช่งให้พิ

่ไอ้ปลิวมันกลับไม่สะทกสะท้านอะไรกับยิ้มร่าอย่างคนเมายาและรู้สึกด

ร

ปากผมแน่นจนผมรู้สึกปวดกรามทั้งสอง ดวงตา

่คนที่จะชะตาขาดในวันนี้ก็คงจะ

ด้วยวิธีไหนด

ือบตาไปมองคนที่พูดประโยคสองประโยคเมื่อกี้อย่างไม่อยากที่จะเช

าก็มองหน้าผมด้วยสายตาที่นิ่งเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

สักคนที่ถูก

ัง นี่ผมไว้ใจคนมากไปใช่ไ

ถามจ่าปลาไปอย่างจุกอยู่ใน

คือทุกสิ่งทุ

ดของจ่าปลา จ่าที่ผมปลุกปั้นมาเองกับมือ คำพูดขอ

ือพระเจ้าสำหร

เป็นหัวหน้าของผมและหัวหน้าขอ

ิงๆก่อนจะส่ายศีรษะไปมาอย่างพูดอ

พล่ามอยู่…ถึงเว

่อนจะยกปืนลูกซองสั้นจ่อมาที่ศีรษะของผ

ามาจนต้นไม้ใบไม้และต้นหญ้

ขึ้นไปปิดตามันเพราะขี้ฝุ่นมากมายกำลังปลิวว่อนอยู่กลางอากาศและ

งหนีไปให้ไกลจากที่ตรงนี้อย่างทุลักทุเลเพราะเชือกด้ายด

บลมพายุที่กำลังพัดอย่างบ้าคลั่งต้า

ตัวเองให้รอด รอดเพื่อจะไปบอกความจริงให้พ่อผมรับรู้ในการทรยศของค

กก

บบบ

ฮากก

บเสียงที่เเว่วมาตามแรงลม เสียง

องมันดังมากจากทิศทางเหนือลม เเสดงว่าต้นเสียงม