ยครั้งแล้วว่าห้ามติดต่อมา โดยเฉพาะเวลาทำงาน เพราะ

้ไหนๆ คุณก็มาแล้ว หนูไม่ให้กลับไปง่ายๆ แน่ หนูเปิดห้องไ

ด ที่ทางออกตั้งเยอะ ยังมาเลื

อยู่เหนือศีรษะเธอ...มันจ่อใกล้นิดเดียว...ยังดีนะที่มีพุ่มไม้เตี้ยๆ ในกระถางวาง

งที่กำลังพลอดกัน ไม่ใช่คู่รักหวานชื่น แต่ฟังดูเหมื

ม่มี บอกกี่ครั

วพิชชากำแน่น ยิ่งฟังถ้อยคำมากเข้า เธอก็ยิ

บการณ์ตรง แต่เธอก็เกลียดเร

ยากจะพาตัวเองออกจากบรรยากา

ล้

้า

มองบนพื้นจึงเห็นว่าแก้วเครื่องดื่มอะไรสักอย่างตกแตกกระจาย และเมื่

ก็โผล่พรวดออกมา ตก

รู่ถามเสียงแหว แต่ไม่อาจดึ

นยาวและกางเกงสแล็ก...ดูสุภาพ และดวงหน้าคมคายที่แม้จะอยู่ในเงาสลัว

่างนั้นเท่าไร มันก็ยิ่งใช่...ใช

ุณเอง

ื่อ...แม้สายตาจะยืนยันว่าสิ่งที่เห็

ณทำอย่างน

พราวพิชชา หล่อนมองผู้ชายตรงหน้าด้

ใคร ถึงมายืนจ้อ

ู้ชายซึ่งยังยืนจ้องสบตากันอย่างไม่สะทกสะท้านพราวพิชชายิ่งแค้นเคืองใจ เมื่อคิ

ป็นใครคะ คุณรู

าอยากจะได้ยินคำตอบใดดังออกมา แต่เมื่อเขายังปิดปากเง

ต๊ะเล็กใกล้เก้าอี้สานที่เอนนอนเมื่อครู่ติดมือขึ้นมา

ูกตรึงเอาไว้กับที่...ถ้อยคำที่ลอยตามม

ู้จัก ผู้หญิงบ้า

อาย ฉวยวัตถุใกล้มือ...ไม่สนใจละว่ามันเป็นอะไร แ

ะ ผู้ชา

ำว่ามันหลุดออกจากปากเธอได้อย่างไร ตลอดมาพราวพิช

กตกกระแทกพื้นก็ดังขึ้น ตามด้วย

อร์ตวิ่งหน้าตื่นจากอีกด้าน ตามมาด้วยใครต่อใครก็ไม่รู้ ในระยะไกลๆ เสียงกร

กนิด ถ้อยคำของพวกเขาคงท