หลงเสน่

ขับรถประสา

ยสีหน้าโกรธจัด ราวกับนางพญาที่กำลังแผลงฤทธิ์ เธอจ้องมองปุณณภพด้วยสายตาเหยีย

ธอที่ขับรถไม่ระวัง แต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงคอ เมื่อเห็นความสวยที่

นะครับ” เขาเปิดหมวกกันน๊อกแล้

นแหละที่ผิด!” มธุสรชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

เดือดนั้น ปุณณภพก็แกล้งทำเป็นเจ็บหนัก

ช่วยพยุงผมหน่อยสิ โอ๊ย!”

เข้ามาในจิตใจของเธอ ทั้งความสงสัย ความไม่พอใจ และเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกคุกคามจากชายตรงหน้า ผมเผ้

ปล่าเนี่ย?” มธุสรถาม

ิง ๆ นะสิ โอ๊ยย!!!” ปุ

พรีบบอกเธอ แต่มธุสรกลับเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ และเหมือ

กรถพยาบาลให้นาย หรือจะเรียกรถกู้ภัยให

ๆ นะ คุณช่วยพยุงผมลุกขึ้

ขานอนกองอยู่กับพื้นก็ดูจะใจร้ายเกินไป อีกทั้งรถราที่ขับผ่านไปมาก็เริ่มชะลอความเร็วลงเพื่อจับจ้องมองมาที่เธอ ราวกับกำลังชมละ

อ่ยเสียงเบา และพยายา

่เธอทันทีก่อนจะรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบชิด มธุสรเบิกตากว้างด้วย

พูดเสียงแข็ง เธอพยายามเอา

มใจไม่ดี” ปุณณภพ

มืออีกข้างของเธอให้ไปโอบเอวหนาของเขาเอา

หนมาด่าทอให้สาสมกับความร้ายกาจของเขา แต่เมื่อช

รกอบกุมของมือหนา ผู้ชายคนนี้ทำตัวกวนประสาทและฉวยโอกาสกับเธออย่างไร้มารยาท มธุสรรู้สึกว่า

!!” ปุณณภพ

กผมทำไ

อกาสจับมือฉั

ไม่มีแรงผมก็ต้องหาที

คำพูดของเขาเลยสักนิด แต่เธอก็ไม่อยากให้เขามานอนกองอยู่กับพื้น

้แหละ” มธุสร

ดี ๆ เขาก็รีบแอบกระซิบข้างหูเธอด

บ้างก็บอกได้นะครับ

กที แต่เธอก็รู้ว่าเธอทำไม่ได้ เพราะไม