ไม่สำเร็จ ท่านก็จะยังมียาของข้าช่วยบรรเทาความเจ็บจากบาดแผล” หยางเฟยฮุ่ย

ดไม่ได้ที่จะเบ้ปากเบาๆ โอย… ท่าทางยกไม้ยกมืออย

เรียกเสียงดัง ทำให้หยางเฟยฮุ่ยหันมามองด้วยส

กลอง “ว่าท่านปู่ของข้าเป็นหมอยานิรนามท่องไปทั่วหล้ารักษาผู้คน และข้า... ก็รู้เรื่องสมุนไพรอยู่พอสมค

รื่องสมุนไพรด้วยหรือ?” น้ำเสียงของ

งสงสัยพลางขมวดคิ้วมุ่น เดี๋ยว! ฉันไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเ

ข้ออ้าง โอ๊ย อย่าหาเรื่องยุ่งใส่ตัวนะหลินเข่อซิง! แต่ก็เอาวะ...

ที่บอกชัดว่ากำลังจะจับผิด “แ

้ท่านอวิ๋นเฟยหลงลองดูก่อนได้ไหมเล่า?” แล้วเธอก็หันไปมองอวิ๋

หมือนกำลังชั่งใจ “เจ้าบอกว่

เสียงของตัวเองดังเกินไปนิด แต่ก็ต้องเล่นตามเกมนี้ต่อ “ถ้าไม่ห

ยพอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร อวิ๋นเฟยหลงมองเธออี

งเธอได้ เธอรีบฉวยโอกาสนี้และหันไปหาหยางเฟยฮุ่ย “งั้นคงไม่ต้องร

ม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ เพียงยิ้มเบาๆ พลางพ

ิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง หัวใจเต้นแรง โอ้ยยย! แล้วจะทำยั

ว่าผู้หญิงที่ดูจืดชืดและธรรมดา ๆ เช่นนางจะกล้าเผชิญหน้าและต่อป่กต่อคำกับหยางเฟยฮุ่ยเช่นนี้ และแม้

ม่รู้จะหาทางออกยังไงกับคำพูดที่เธอเพิ่งพลั้งปากไป อวิ๋นเฟยหลงเชื่อเธอซะแล้ว! แต่ตัวเธอเองแทบไม่มีความร

งหันไปตามเสียง แล้วก็พบกับสาวใช้ตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร

้างให้ “ท่านดูมีสีหน้าไม่สู้ดีเลยนะเจ้

ะ อวิ๋นเฟยหลงเขาดันเชื่อว่าข้ารู้เรื่องสมุนไพร! แล้วข้าก็ดันบอกไป

ิน นี่ท่านพูดไปอย่างนั้นจริงๆ เหรอ

เจ้านายสาวตอบพลางทุบหน้าผากตัวเองเบาๆ ด้วยคว

ง “คุณหนูอย่าเพิ่งกังวลไป ข้าว่าถ้าท่านต้องการสมุนไพร ข้าพอจะช่ว

าที่เต็มไปด้วยความหวัง “จริงเหรอ!?

ข้ามีข้อเสนออยู่นะเจ้าคะ ถ้าท่านอวิ๋นเชื่อว่าท่าน

ลิกคิ้ว “สมจ

ู่เบื้องหลังคอยช่วยอย่างลับๆ ดีหรือไม่เจ้าคะ?” หลิงเฉินกระพริบตาเป็นเชิงเล่น “

ดหัวเราะออกมา “โอ๊ย! หลิงเฉ

ีขี้เล่น “แล้วก็...บางที การแสดงว่า ‘รู้’ มากๆ อาจทำให้ท่านอวิ๋นเริ่มสนใจใน

ูดถูก ถ้าฉันไม่เหมือนเดิม บางทีอวิ๋นเฟยหล

่านไปด้วยดีกันเถอะ!” หลินเข่อซิงกล่าวด้วยน้ำเสี

บาๆ “ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะไปหาสมุนไพรมาให้ท

็ยืนพิงต้นไม้พลางถอนหายใจโล่งอก โชคดีจริงๆ ที่ม