ของชนช

านแห่งค

ใหญ่ปลิวว่อนเข้าปะทะกับร่างกายที่เปลือยเปล่าของท่านหญิง อุอินะ และทาสทั้งสอ

เอ็นที่ยังคงสั่นระริกอยู่ในตัวของเธอ เธอรู้ดีว่าหากปล่อยให

น่อยสิ" ท่านหญิง อุอินะ สั่งเสียงสั่น พยายามดึงส

เคยได้รับคำสั่งเช่นนี้มาก่อน และด้วยความเหนื่

อครับท่านหญิง"ไทม์ถา

านหญิง อ

นิทานไม่เป็นขอ

ามทรงจำดีๆ ตอนเด็กๆ ของพวกเจ้า

ว่าตอนเด็กๆ ที่หมู่บ้านของเรามีแม่น้ำสายใหญ่มาก อากาศร้อนทุกวันเลยขอรั

ะโดดลงไปในน้ำ ข้าน้อยก็อยากลงไปเล่นด้วยแต่ก็กลัวเหลือเกิน เพื่อนข้าน้อยคนหนึ่งเขาเห็

ขาหัดลอยตัว ไม่นานข้าน้อยก็ว่ายน้ำเป็นขอรับเป็นครั้งแรกที่ข้าน้อยรู้สึกอิสระ มีความสุขมากขอรับข้าน้อยว่ายไปทั่วแม่

้วยความรู้สึก "ข้าน้อยจำได้ว่าตอนเด็กๆข้าน้อยชอบออกไปล่าสัตว์กับพ่อและพี่ชา

รอย การวางกับดัก ทุกครั้งที่เราล่าสัตว์ได้ พวกเราก็จะนำเ

้านของเรา" เสียงของคีรินเริ่มสั่นเครือ ความ

มู่บ้านแตกพ่าย ข้าน้อยกับพ่อและพี่ชายต้

าได้อาศัยและทำงานที่นี่ ข้าน้อยตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข

้เขาสั่นสะท้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความโกรธ แท่งเอ็นข

าของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของพวกเขาด้วยความรู้สึกที่ซ

ริ่มตาลอย ใบหน้าซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด อาการหมดสติจากความหนาวเย็นยะเยือกกำลังคืบคลานเข้าปกคลุมร่

ยงสั่นพร่าแต่หนักแน่น "ไทม์ คีริน พวกเจ้าจงโยกเอ

ยความงุนงง ร่างกายของพวกเข

้าๆนะ เบาๆด้วย" ท่านหญิง อุอินะ สั่งเสียงแข็งขึ้น ดว

านหญิง อุอินะ อย่างแผ่วเบา ตามมาด้วยคีรินที่นอนทับบน เขาขยับสะโพกเช่นกัน แท่งเอ็นของเขาส

บกันดังแผ่วเบาในความเงียบข

างลากเสียงยาวตามแท่งเอ็นยาวโง้งของทาสท

ั่วเรือนร่าง ความเย็นที่เกาะกุมร่างกายเริ่