็ดปีผ

นสิน แคว้

ม่ย แม่บอกให้ออกมาหาแม่หน่อยได้ยินไหม” เสียงของมาร

านแ

งขึ้นทันทีเมื่อเ

้ำเสียงที่กังวานหวานเปลี่ย

ิงสาววัยย่างสิบแปดรู้สึกชอกช้ำ

มาถามท่านแม่ว่าม

งออกมาหาข้า

้าค

าน หญิงสาวนางหนึ่ง

่เรียกข

นสะอาด กุมใบหน้างดงามจับจิตในสายตาของนางด้วยความรักใคร่เอ็นดู “ย

งิดที่ท่านเ

็เพราะจำเป็น ไม่เช่นน

าไม่ทำงานบ้านหรอกนะ ไปใช้

าลาเปากับเกี๊ยวให้ท

ายหน้าปฏิเสธด

งที่ไปส่งของ ต้องให้ลูกสาวเจ้าของร้านไปส่ง

งของที่บ้านท่านเติ้ง พวกเรายังไม่เคยได้เห็นเขาเลยสัก

่กล้าขัดคำสั่งของเขาหรอก ว่ากันว่าท่านย้ายมาจากเมืองหลวง มีเส้

มองหาสตรีเข้า

ปแล้ว เพื่อตัวท่

นแม่ก็ช่างตื้น

ึงว่าแม่แบ

ะแต่งภรรยาคนที่สี่..ส่วนภรรยาทั้งสามก่อนหน้าล้วนได้รับใบหย่า ต้องแบกควา

อื่นพูดถึงเลยเล่า แค่เคยได้ยินว่าเขาอาจจ

วท่านเติ้งเป็นบุรุษตายด้าน ไร้ความรู้สึก ให้ความสุขกับพวกนางไม่ได้ ซ้ำยังเป็นชายพิกา

ิงห

แบบนี้ ท่านแม่ไ

ื่อ แต่มันไม่น่า

คยเห็นท่าน

่ถึงแม้อยู่ห่างกันเป็นลี้ แต่ความใหญ่โตขอ

้างขึ้น ใช้เวลาสร้างนานนับปีสองปีกว่าจะเสร็จ ประมาณหนึ่งปีต่อมาก็เริ่มขนของเข้ามา แต่แ

้าเอือมระอากับ

ามคิดท่านถึงตื้

ม่อีกแล้ว

นแม่รู้ใช่ไหมว่าป้าโปคือเมียของท่านพ่อบ้านโป” นางพูดถึงแม่ครัวที่มั

กนี้ไปส่งที่บ้านท่านเต

ูดจบสตรีวัยสิบหกก็หมุนตัวเดินเข้าบ้า

น์สกุ

โตโอ่อ่า และวิจิตรบรรจงของสถานที่ เกิดมาอายุเกือบจะสิบแปดปี เพิ่งจ

นนำหน้าสาวใช้ที่คนหนึ่งยกถาดน้ำช

ุง

ดื่มน้ำชา ชิมขนมสักหน่อย

าวกล่าวอย่างละอาย ไม่อาจยอมรับตำแหน่งคุณหนูใหญ่ไว้ได้ เพราะรู้อยู่แก่

้าถึงวัยปักปิ่น เปลี่ยนจากเด็กสาวมาเป็นหญิงสาว มารดาก็บอกว่านางคือลูกข

ยากปิดบัง ทำให้ตัวเองต้องท

ี่ถูกหมางเมินจากคนสกุลจู เพ

กลายเป็นคนอื่นแม้กระทั่งกับมารดา แต่ด้วยสิ่งที่ถูกปฏิบัติมาจากท่านตั้ง

ที่ซุกหัวนอน มีข้าวให้กิน ดี