ที่ไม่อ

วงเกินกว่าจะเชื่อว

ธอกำพู่กันเก่าที่พกติดตัวเสมอไว้แน่นในกระเป๋าเสื้อโ

นหลังให้เธอขณะสายตาจ้องมองหิมะด้

า เธอหลบหน้าฉั

ียงเรียบ ราว

..." เอเลน่าโ

ัน

หันขวับกลับมา ดวงตาสีน้ำเงินคู

ายลาหรือคำอ

อตัวเองที่กำลั

...แต่มันก็ไม่ใช่

ไปของเธอ ทำให้ฉันถู

่าเธอหนีเพราะฉ

คิดว่าฉันทำเธ

าเธอหนีเพราะฉ

าะในประโยค

เธอ ช้า ๆ แต่มั

วลุก แต่เขากด

ำร้าย…แต่มันแน่นพอจะทำ

ม่สนว่าความ

อกว่า...เธ

าขึ้นอย่า

ึงความรักเก่

ค่นั้น"

นี่ เป็นผู้ดูแลศูนย์ศิลปะของตร

ทำให้โลกของเอ

าทันที ขื่นขม

อเล่นใ

ี่สุด กลับอยากให

ยิ้มมุมปาก "ไม่เค

สึกอื่นน่ะ.

ืนจ้องหน้าเข

ากในเกมของคุ

ของเล่นให้คุณ

้อีกก้าว แล้วก

ันเลือกจะสะสางทุ

เป็นคนเดียวที่ห