วก็ขยับเข้าไปใกล้ลู่จินหวย แววตาขอ

องค์ตื่นแล้วมิเรี

น ราวกับเขาต้องการจะรู้ว่าเวล

ๆ อยู่เลย แต่แล้วเวลานี้นางกลับพูดกับเขาด้

ข้ามากอดไว้พลางพูดว่า “ตื่นแต่เช้ามาทำ

นนี้พระองค์ทรงยังมิยอมเสด็จไปอีก เกรงว่าผู

ให้ข้าอยู่ที่นี่เป็นเ

ะวันพระองค์ทรงมีงานมากมายก่ายกอง แล้วสุยยินจะปล่อยให้ความปรารถน

อยู่ที่นี้ตลอด ชื่อเสียงของพระองค์จะเสียหายได้นะเพคะ” เสิ่นสุยยินขม

า “นาน ๆ ทีเจ้าจะรู้ความเช่นนี้ เห็นทีข้าคงต้องตกรางว

ญ่ที่สุดของสุยยินแล้วล่ะเพคะ เรื่

้องของนาง แต่หากนางบอกให้ลู่จินหวยพานางออกไปจากหอเจียวฟ่างในตอนนี้ ลู่จินหวยจะต้องคิดว่านา

คิดเอาไว้ก่อนและพยายามทำให้ตน

รู้สึกพอใจมากกับพฤติกรรมที่ด

ะเอาใจใส่เช่นนี้ ในเมื่อข้าลั่นวาจาไปแล้วว่าจะตกรางวัลให้เจ้า เจ้าก็จงบอกมาตามตรงเถ

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง ดูเหมือนว่าลู่จินหวยจ

สุยยินกำลังจะตอบ เสียงเคาะประตูก

เคาะกลับยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด ราวกับว่าหาก

ยว่าเกิดเรื่

ึกหงุดหงิดขึ้นมาระ

่ลุกขึ้นสายตาของนางกลับเย็นชาขึ้นมา ใคร

ู้ที่ยืนอยู่ข้างนอกคือหลิว

ื้องหลัง แต่นางก็ยังพูดขึ้นมาด้วยความอดทนว่า “เหตุใดถึงได้ไร้มารยาท

งถึงได้เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา นางกลัว

างจึงทำได้เพียงกัดฟันตอบกลับไปว่า “แม่นางสุยยิ

้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ลึก

ยู่เลย แล้ววันนี้

ลู่จินห

มาใช้ได้ไม่เค

เสิ่นสุยยินเหมือนกันไม่มีผิดเลย พอได้ยินว่าเสิ

้วยสีหน้าเป็นห่วงว่า “เพคะ สาว

น่อย” พอลู่จินหวยพ