ปแล้

งตูเป็นสถาบันอันดับหนึ่งของเมืองจิง

ในการรับเด็กฝากมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเ

่โรงเรียนมัธยมปลายหมายเลขหนึ่งแห่งจิ

ย้ยหยันอยู่ภายในใจ คนบ้านนอกที่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนนี้ คงจะไม่ได้คิดว่าโร

ูเป็นถึงแหล่งผลิตหัวกะทิของแวดวงการเมืองและธุรกิจจำ

้ จะยอมรับนักเรียนแย่ๆ ที่เ

ลังตบหน้าของโรงเรี

เป็นห่วง “หนูได้ยินมาว่าสมัยที่น้องวานเรียนหนังส

ก็ไม่ได้พูดออกมา แต่ในแววตาก

็นห่วง อารองของเธอบริจาคอาคารเรียนให้กับโรงเรียนมัธยมปลายหมายเลขหนึ่งไปแล้วหนึ่งหลัง ผู้

วานนะคะ ก่อนหน้านี้มีลูกชายของตระกูลร่ำรวยคนหนึ่งเองก็ยัดเงินเพื่อให้ได้เข้าไปเรียนเหมื

ี้ยงเด็กกำพร้าคนนี้มีความเกี่ยวข้อ

ใบหน้าที่เย็นยะเยือ

ิจารณาถึงข

้องมองตัวเองด้วยดวงตาใสแป๋ว ท่าทางที่

ถ้าลูกรู้สึกว่ากดดัน พวกเราลองพิจารณาโรงเรียนอื่นก็ได้นะ

นกระเบื้องกระทบกับถ้ว

กว่าโรงเรียนอันดับหนึ่งจิงตูดี หนูก็เรียนที่นั่นก็แล้วกันค่ะ” หลังจาก

้สึกอบอุ่น

งเขาถึงรู้คว

ิศขนาดนี้ ทรัพย์สินของตระกูลฮั่วมีมากพอที

ดให้กับเธอเท่านั้น ไม่อยากให้เธอต้

ห็นถึงสีหน้าอ่อนโยนอย่างที่หาได้ยาก “พ่อกับแม

บบนี้แค่ต่อหน้าลูกส

ตะเกียบเอาไว้แน่

งนั้นต่างก็ดื้อ

รียนอันดับหนึ่งจิงตูหรือไง ที่อ

ียมเนื้อเจี

ปแล้วจริง ๆ ก็จะได้รู้ถ

ียววานเข้าเรียน จะทำให้ยัยบ้านนอกคนนี้เผชิญกับปัญหาอุป

วานพยักหน้าเล็กน้อย ม

กระเป๋าเสื้อหนึ่งใบ “วานวาน ลูกรับการ์ดใบนี้เอาไว

้องรับแขกหนักอ

กคนต่างพาก

ใบนั้น มันคือแบล็คการ์ดระดับซ

สิบใบ ในเมืองจิงมีค

่นม่านม่านร้องอุทานอยู่ภายใ

กลับยกให้กับยัยคนบ้านนอกที่เพิ่งกล

แบล็คการ์ดตรงหน้

ภายในห้องหนังสือของเธอเองก็มีบัตรแบ

อร้นของฮั่วเฉินแล้ว สุดท้ายเธอก็ย

เสียงของเธออ่อนโยน ปล

ยตาของเซิ่นม่านม่านแล้วมันค

เห็นความอ่อนโยนอย่างที่หาได้ยาก “จากนี้

ต่อ “พรุ่งนี้ลูกไปซื้อเสื้อผ

่อฟัง ก่อนจะเก็บแบล็คการ

ถูกและแสนธรรมดาใบนั้น ความอิจฉาริษ