่ 5

นพูดออกมาตรงๆ แบบนั้น แต่เมื่อเห็นอาการของเธอก็เข้าใจ จึงก้

คุณ ไม่มีพิษหร

ๆ ฮือๆๆ” เธอขอร้องทั้งน้ำตาเม

าะได้เหมาะเจาะแบบนั้น แล้วเสื้อของเธอก็เป็นแบบพอดีตัว ถ้าเขาจับไป.. สุดท้ายเขาจึงใช้ไฟฉายเ

ใส่ชาร์ม ชาร์มกลัว ฮือๆๆ ฮือๆๆ” เธองอตัว

นั้นด้วยมือของเขา พยายามไม่ให้สัมผัสโดนเธอแต

าบอกกับคนที่ยังห

เมื่อเห็นแมลงตัวนั้นถูกจับออกไปแล้วจริง ๆ จึ

ยงของเธอยังมีแววสะอื้นเ

็นว่าเธอกลัวจึงคิดจะเดินไปป

ล้วค่อยปล่อย ชาร์มกลัวมันจะบินกลับมาอีก” เธอขอร้

ไปทั้งที่เธอยังหาที่ซ่อนไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องขบฟันกลั้นเสี

กระโดดเหยงๆ เกร็งนิ้วมือนิ้วเท้าด้วย

งไปเอาแมงพลัดออกจากหัวเธอ ก่อ

าวั

วยใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไร้หนวดเครากวนตา ทรงผมที่เคยยุ่งเหยิงถูกแต่งทรงสวย

ะ” วิเวียนทักทายพี่ชายด้วยน้ำเสียงแจ่มใสกว่าท

จับชายหนุ่มหมุนซ้ายหมุนขวา แล้วน้ำตาก็ร่วงเผาะด้วยความดีใ

ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้

ไหมว่านอกจากหวังแล้วยังมีคุณแม่แล

ขอโทษนะครับคุณแม่ พี่ขอโทษน

ซะหมด” ปราณีเรียกลูกชายให้มานั่งโดยไม

มองหาใครบางคนที่หายไป “ลูกศิษย

้ะลูก เมื่อคืนคงโดน

ี้ไม่ต้องพาไปหาห

งเขาไม่ใช่คนอ่อนแอนะคะ ถึงเขาจะเป็นลูกคุณหนูทุกกระเบียดนิ้วก็เถอะ” นี่คือค

าะกลัวแมลงพวกนั้นก็ได้ เมื่อคืนเขาก็มัวแต่ตกใจกับอาการของเธอจนลืมเรื่องที่โดนเธอตำหนิ

จากแมลงตัวนั้นนี่คะ พี่สร้าง

กข์ข้องใจกับคำว่าอีก

ญิงคนหนึ่งจากสุนัขที่กำลังจะกัดเธอแถว ๆ บ้านเรา พี่อุ้มเธอแล้วก็เตะส

ะก่อนจากกันเธอยังกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับจุ๊บที่แก้มของเขาทั้งซ้ายและขว

วิเวียนที่บ้าน เธอเห็นรูปพี่เธอก็เลยเล่าให้เราฟัง แ

นนั้นชาร์มมิ่งเขายังเด็ก เขาก็คิดแบบเด

สาวสูงโย่ง หน้าตาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเมื่อคืน

วเธอก็พุ่งแซงน้องเราไปเลย แม่ว่าเธอน่าจะสูงกว่านี้อีกนะลูกเพราะตอนนี้เธอเพิ่งอายุสิบ

หรอครั

บรถไปส่งที่สน

กข์ตกใจที่ได้ยินดังนั้น พอเขาเร

ะส่งชาร์มมิ่งเขาขึ้นเครื่องไปกรุงเทพจ้ะ เธอจะไป

ปกี่โมงครับ ผม

ที่ยวบินแล้ว

คุณแม