ีอายุราวยี่สิบต้นๆ ที่ยืนอยู่ข้างอู่หลิงเยว่ เอ

างมาจากทางใต้ พี่สาวที่นี่อั

้ว่าสถานที่แบบใดจึงจะเรียกว่าปลอดภัยในยาม

ว่าที่นี่ปลอดภัยก็ได้นะ เว้

ันอย่างไร?” อู่หลิงเยว่ถามเสียงแผ่ว ขณ

างพวกเรา ก็ต้องอาศัยโชควาสนา ใครแข็งแรงก็ได้ต่อแถวก่อน ใครเจ็บป่วยก็ต้องอดทนเพราะยาและห

นบางคนใช้แผ่นไม้เก่า ๆ ปูพื้นทำเป็นที่นอน บ้างก็นั่งกินข้าวจากถ้วยไ

ี่นี่อยู่ ราชสำนักไม่ได้จัดส่งเสบ

วงถูกเผา ผู้คนกระจัดกระจายไปตั้งกลุ่มเพื่อปกป้องตนเอง ไม่มีกองกำลังหรื

เดี๋ยวนั้น นางมีอาหารในห้างไว้กิน

โจมที่สร้างขึ้นจากกิ่งไม้เล็กๆ ที่นำมาขัดกันแล้วคลุมด

ด” หญิงสาวชี้มือไปยังอีกกระโจมหนึ่งที่ไม่ห่างกันเท่าใดนัก และโดยไม่ต้องเ

พักใหม่ของนางอย่างอ่อนล้า ดวงตาเหม่อมอง

รูที่กลับไปซ่อนตัวอยู่ในกระโจ

ไป๋เยี่ยนหรูปรับอารมณ์ให้สงบนิ่งได้อย่างรวด

ได้ก็ยังเครียดจนอาเจียนออกมาไม่รู้กี่ครั้ง เพิ่งจะมารู

หลือ การมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างกับการนั่งรอวันตายของตนก็พ

ครั้ง ตรงมุมด้านซ้ายสุดของจอภาพมีสัญลักษณ์เหรียญสีทองเคลื

มาสองครั้งหมดไปห้าร้อยกว่าแต้ม แต่สเปรย์พริกไทยสอง

ห้างสรรพสินค้ารุ่นทดลอ

๊ด!

่อนจะเอ่ย “มาแล้วสินะ ท

ขอรับ ช่วยเหลือสตรีนางหนึ่งให้

้คะแนนข้ามาถึง 5,000 แต้ม แต่คราวนี้ข้าช่วยไป๋เยี่ยนหรูสำเร็จแล้วแท้ๆ แ

้าเป็นเพียงร่างสมมติ ท

้นอารมณ์ นางแค่อยากบ่นเรื่องแต้

ได้..ใครมาเห็นเข้าคงคิ

วบตึงไปด้านหลัง สวมเครื่องแต่งกายเหมือน

้าน้อยเหมือนที่ท่านจินตนาการเอาไว้หรือไม่ขอร

ของข้า?” น

ในยุคโบราณ ข้าจึงถูกโปรแกรมให้พูดจาแบบคนโบราณไปด้วย ส่วนเสื้อ

พลาะก็ผุดขึ้นมาในความคิด คนผู้นั้นคือคนแรกที่นางได้พบและ