ี่ยวอีก แต่นึกไม่ถึงว่า

าที่เหมาะกับพี่ซินโหรวมากกว

อแค่พูดว่าไม่

เดินมาหาฉัน ความกดดันที่แผ

ือ

“อย่าให้หว่า

าถอนหายใจเล็กน้อย

่า? เมื่อไหร่เธอถึงจะเลิกโกรธ? ฉันก

ทำให้ฉ

่อให้คนอื่นอย่างง่ายดาย ปล่อยใ

ธีที่เขาพยาย

จาอ่อนหวานต่อถงหว่าน เหมื

ต่ยังคาดหวังให้ฉันเชื่

นี้ ฉันไม่อยากเส

ดึงมือกลับ แล

กรธหรอก ยังไงก

หยางหน้า

ปดาห์หน้า ไม่ได้ยกเลิกซะหน

ม่

ะไรจริงๆ ก็จะหลุดหัวเ

สัปดาห์หน้า สัปดาห์ถัดไปเธอ

งเรียบๆ เหมือนบอก

โกรธของเวินซวี่หยาง เขาโ

ก? เธอ

นแน

ธอควรออกไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้ว

นสง

วเหลือบมองถงหว่า

าฉันจะยอมละทิ้ง

กคนคิดว่าฉันต้องแต่งง

้สึกอับอายแค่ไหน ฉันก

วี่หยางเองก

หมือนพยายามระงับคว

็ต้องม

่ง ไว้คุยกัน

เยาะก่อนหั

าง และต่อไปก็จะ

ดินจากไปไกลขึ้นเรื่อย