งนั้นทำให้เธอได้สติขึ้นมาบ้าง เธอใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบ

สาย เธอพยายามพูดทั้งที่ยังสะอื้น “คุณไม่ต้องกลับมาหรอกค่ะ