งไม่กลับเข้าห้อง ส่วนซางห

เรียกบรรดาคนรับใช้ม

ยในเต็มไปด้วยของขวัญทุกชิ้นที่เพ

พวกนั้นเธอก็ไม่อยากได้แล้ว

ามา ซางหว่านกำลังจะหยิบสร้

ตัวเองในวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปี ด

ีไหม จู่ ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อ

อเส้นนี้สวยจังเล

บก็เอา

ว่านสวมสร้อยข้อมือเส้นนั้

ว “เพ่ยจี้ คุณลืมไปแล้วเหรอ

ยังไม่ทันเอื้อนเอ่ยจบประโยค

น ถ้าเสี่ยวเสวี่ยอยากได้ก็ให้้ขาไ

ท่านั้นเหรอ？ มุมปากของซางห

ืมไปแล้ว จะเอาไปใ

้องด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “จู

งมันเยอะเกินไปหน่

หยกจี้ชิ้นหนึ่งออกมาจ

ห้เธอก่อนเสียชีวิต ซึ่งเ

กอันนี้สวยจังเลย ให้

ไม่รู้ตัว “ไม่ได้ นี่คือของ

ุ้มครองคนได้ ฉันก็แค่อยากให้ช่วยปกป้องลูกของฉ

ชิ้นหนึ่ง มีอะไร

ือไปคว้าจี้หยกจากมือของซางหว่านทันที “ใ

าทำให้เธอถ

ูดอะไรอยู่？ ฉันบอกว่านี่คือของ

ู่นั้น จี้หยกก็ร่วงลงพื้นด้วยเสียง “เ

พยายามจะเอ่ยอธิบ

้น ร่างของเธอสั่นระริกก่อนจะทรุดตั

บาดนิ้วมือข

ออกมา ดวงตาของซางหว่า

ม่

ไว้ เงยหน้าขึ้นจ้องเพ่ย

คุณอ

เองที่ไม่รู้จักฐานะของตัวเอง ฉันก็แค่คนอุ้มบุญ จะมีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรพวกนี้ได้ยังไงกัน！ พี

หว่านด้วยท่าทีแสนสงสาร แต่ก

นไม่รู้เรื่องหรือไง？ อะไรคือของที่ระลึกจากผู้ตา

๊า

าว กระแทกหลังเข้ากับตู้

จังเลย…ท้อ

ยวเสว

ของเพ่ยจี้ก็เคร่งเ

้ แล้วเหวี่ยงร่างของเธอ

ไง？ เสี่ยวเสวี่ยยังท้องอยู

ยงต่ำว่า “ก็แค่หยกชิ้นหนึ่งเอง จะสำคัญอะไรนักหนา？ จะให้ฉันเอาไปเผาให้แม

องกันสุดท้ายในใจของซางหว

ครั้งแรกที่รู้สึกว่าการแต่งงานตลอดหลายปีมา

กไปจากที่นี

ัง คว้าขวดแจกันบนโต๊ะขึ้นมา

เธอสองคนออกไปจาก

จี้ซูเสวี่ยก็รีบเข้ามาขวางไ

มแรง เธอร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย

มาก็รีบโอบกอดไว้ในอ้อมแขน มองสำรวจเธ

วยความน้อยใจ “เจ็บท้อง

ฉันจะพาเธอไ

ข้างนอก ก่อนจะออกไป เขาหันกล

วนะ เธอควรภาวนาให้ลูกปลอดภั

างหว่านก็รู้ดีอยู่แล้วถ้าลูกของเขาเป็

้าปีของพวกเขา สุดท้ายจะกลายเป็

อื้นจนแทบพูดไม่ออก “แม่จ๋า… หนูเสียใจท