จจนต้องกอดผ้าห่

ม่เ

ิสบีบบังคับจนต

กถึงความเจ็บปวดที่มือ ฉ

จากไปยิ่งชัด

่อยให้พวกเ

ฉันนั่งบนรถเข็นพิงอยู่ที่ขอ

์ส่งมาให้ฉัน "พี่สาวคะ ได้ยินว่าพี่ใกล้จะออกจากโรงพยาบ

อยที่ยิ้มแย

คร ๆ ก็คงคิดว่าเธอเป็นนางฟ้าจอมปลอ

ดดอกไม้ที่อย

กไม้ พอเธอเอาเข้ามา ฉันก็

หล่นพื้น "พี่สาวคะ พี่ย

้นมาแล้วยัดใส่อ้อมแขนข

้ดอกไม้ถูแก

เล่ห์ "นี่คือดอกไม้ที่ฉันเลือกอย่างตั้งใ

กสรดอกไม้ห่อ

้ชัด คันอย่างสุดจะทน หายใจก็เริ่มล

. เอา

่ร่างกายที่อ่อนแอและมือท

่น่าเวทนาของฉัน

ะใจ "พี่สาวคะ เป็นอะไรไปคะ? ยัง

หายใจ โรเบิร์ตและจอห์นก็พั

อลิสทันที "พี่ส

้พี่เพื่อขอโทษ แต่เธอ. .

อกทั้งสองคน ไหล่สะดุ้

้าของเขาขมวดคิ้ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจและรำคาญ "ล

อ้อมแขนฉันอย่างหยาบ

กับคนที่ไม่รู้จักบุญคุณแบบนี้เลย เธอไม่เหมาะสม" พวกเขาทั้งสามคนมองฉั

กินไปจนพยาบาลเข้ามา หมอ

งคนไข้ ร่างกายอ่อนล้า ผิวที่เต็

จ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดและ

่งบนเตียง ภายในใจของ

กข์! เธอต้องการเอาทุกสิ่งที่เป็นของเธอกลับคืน

ที่กำเริบ ฉันต้องอย

ถเข็นไปที่สวนของโรงพยาบาลเพียงลำพัง แสงแดดอ่อน ๆ ส่

กติมีคนไข้มากมาย วันนี้กลับมีแค่ฉันคน

รากฏตัวขึ้น พวกเขากระชากรถเข็นขอ

ย็นสกปรกอย่างแรง ขาที