อร์ทั้งหมด: ล็อบสเตอร์เทอร์มิดอร์, ริซอตโต้ทรัฟเฟิล, ปลากะพงเนื้อละเอียด ไม่มีอาหารจานไหนบนโต๊ะที่

ห็นเอสเธอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้หัว

น้ำเสียงของเธอหวานหยดย้อยจอมปลอม "มาสิ มาท

จ้งและดูถูกเหยี

มิกาพูด น้ำเสี

คุณโกรธฉัน แต่ฉันสาบานได้เลยว่าจิณณ์กับฉันเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันไม

มิกา "ได้โปรด อย่าให้ฉันทำลาย

มือออกราวกั

ลงไปกองกับพื้น "ข้อเท้าฉัน! อันที่ฉันเจ็บที่งานเ

นเข้ามาหาเอมิกา "คุณมีปัญหาอะไร? ไม่เห

" เธอถาม เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย "ม

ของเธอ ปลากะพง ล็อบสเตอร์ เขาจำได้ ชั่วขณะหนึ่ง หน้ากากแห

ืมไป" เขาพ

าเถอะ ผมจะพาคุณออกไปข้างนอ

่อนที่เธอจะทันได้ตอบ เสียงดังโครมครามก็ดังมา

็กร้อน เขารีบไปอยู่ข้างเอสเธอร์ ใบหน้า

จิณณ์... ฉันขอโทษ... ฉันคิดว่

ในอ้อมแขน "ผมจะพ

เธอร์ก็ลืมตาขึ้น เธอมองตรงมาที่เ

ชัดเจน ฉันช

้อนและเงียบงันของความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง เขาจะเลือกความ

อสเธอร์ไม่เป็นอะไรแล้ว หมออยากให้เธอนอนดูอาการที่โรงพยาบาลคืน

แต่ความหวาดกลัวที่เย็นเยียบก็ก่อตัวขึ้นในท้องของเธอ แม้จะเกิดเรื่อ

ง เธอเดินไปตามโถงทางเดินไปยังปีกส่วนตัวและหยุ

เตียง เอสเธอร์โอบแขนรอบคอเขา ดึง

์?" เอสเธอร์กระซิบ

้ยววินาที "ครับ"

าม น้ำเสียงของเธอแฝงควา

ูด เสียงของเขาเรียบเฉย

ำจากหิน เธอขยับตัวไม่ได้ หายใจไม่ออก เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ซ่อนตัวอยู่ในเงาของโถ

็บปวดนั้นช่วยให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง เป

นของโรงพยาบาล หนีจากเสียงหัวเราะของพ