ี่เงียบงัน โล

าที่เยาะเย้ยของเพื่อนร่วมชั้นพร่ามัวไ

พลังจนแทบทำให้เข่าของฉันท

กนั้นก็เปลี่ยนเป็นความสยดสยอง “พ่

กขึ้นยืน สายตาของฉันจับจ้องไปที

ัสกับแขนข้างที่ดีของฉัน สัมผัสของเขาลังเล เกือบจะหวาด

งหมดที่ฉันรู้สึกแสดงออกมาในดวงตา “ปกป้องฉันเหรอ? คุณก็รู

ความอับอายแล่นปราดขึ้นมาที่คอของเขา

กลียด แต่มันคือความจริง เขายืนดูอยู่เฉยๆ จมอยู่ในความรู้สึกผิดและความอ

ตบหน้าเขา เสียงดังเพียะสะ

าสมเพช” ฉ

องตัวเองถูกลืมไปในเปลวเพลิงแห่งความโกรธ “เขาค

ปขัดขาหล่อน และขณะที่หล่อนล้มไปข้างหน้า ฉันก็เตะเข้าที่หลังเ

นอีกครั้งแล้วลากหล่อนกลับไปที่ถังน้ำถูพื้น ฉัน

ฉัน” ฉันขู่ฟ่อ เสียงสั่นด้วยค

อนร้องเสียงอู้อี้ เสียงอั

่บนแก้มที่แสบร้อน เขาดูเหมือนผี ไร้ความสามา

อว

็มไปด้วยความรักที่ฉันไม่ได้ยินมา

ันปล่อยมือจากบิวตี้ ซึ่งล้มลง

นห

ที่มุ่งมั่นแบบเดียวกับที่ฉันเห็นในเงาสะท้อนของตัวเอง เจ้าสัวธนินทร์ พ่อของฉัน ยืนอยู่ข้างๆ ท่าน วางมือบนไหล่ของท

บินตกก่อนที่จะได้พบฉัน เสียงสะอื้นติดอยู่ในลำคอขอ

ำลังร้องไห้ เจตน์ที่ตกตะลึง จากนั้นสายตาของท่านก็มาหยุดอยู่

ลุดออกมาจากริมฝีปาก

ัน ท่านไม่สนใจชุดสูทหรูหราหรือพื้นขัดมัน ท่านทรุดเข่าลงตรงหน้

างรุนแรงและสิ้นหวัง “แม่เจอหนูแล้ว” ท่านกระซิบข้างหู

องท่านโอบรอบเราทั้งสองคน สร้างป้อมปราการแห

กลับบ้