ารา

่าของฉันทรุดลง ทุกสัญชาตญาณกรีดร้องให้ฉันเชื่อฟัง ให้ยกจอกขึ้นดื่ม แต่ไฟที่ลุกโชนอย

น “ลูก… หมอรักษาบอกว่าไวน์ไม่ดีต

ญฉายวาบในดวงตาของเขา เขาไม่สนใจสุขภาพของลูกหมา แต่เขาไม่อ

มบูรณ์แบบของความห่วงใยอันแสนหวาน “โอ้ คีรินทร์ อย่าใจร้ายนักเลย” นางพู

นที่ด้วยจอกอีกใบ ใบนี้บรรจุ

ไปถึงดวงตา “ดื่มนี่แทนนะ น้ำแร่จากภูเขาธรร

แรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นความเจ็บปวดที่ฉีกกระชากจนแทบจะทำให้ฉันล้มลงกับพื้น ฉันต้อง

ยา” ฉันพึมพำ แล้วดื่ม

นที่ผิดธรรมชาติแผ่ซ่านในแกนกลางลำตัว ลามไปทั่วเส้นเลือดราวกับไฟป่า แขนขาข

ตัวฉันไว้ แขนของเขารวบรอบตัวฉัน มือของเขาเริ่มลูบไล้ นิ้วของเขา

นั่น?” ฉันพูดเสียงอู

จากดินแดนตะวันออกน่ะ” นางพูด เสียงของนางเต็มไปด้วยความอาฆาต “พวกเขาเรียกมันว่ายาเชิดหุ่น

วมพลังใจทั้งหมดที่เหลืออยู่ เอื้อมออกไปผ่านพันธะคู่แท้อันศักดิ์สิ

ของฉันเป็นเสียงร้องไห้ที่สิ้นหวังและหวา

เขาได้ยินฉัน แต่แล้วใบหน้าของเขาก็แข็งกระด้างเป็นหน้ากา

ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง “อย่าทำร้ายลูกนอกคอก

ะคู่แท้ซึ่งควรจะเป็นสื่อกลางของความรักและการปกป้อ

ดใช้” ฉันพูดเสียงข choked out, the words barely audib

ี่ไม่ได้เอ่ยออกมาของครุฑา ฉันถูกบังคับให้คุกเข่าลงกลางห้อง

ปทั่วอากาศ ภาพของฉันพร่ามัว แสงคบเพ

ดจะกลืนกินฉันคือใบหน้าที่ยิ้มแย้มข

็บปวดที่แผดเผาและทำให้ตาพร่าระหว่างขาของฉัน และความเจ็บปวดที่ลึกกว่า

ยู่ค

นอนจมกองเลื