่งที่มีตัวตน เป็นสุญญากาศที่ดูดอา

ง โลกดูเหมื

ลังเล่นอยู่กลางคัน

ร้อมถาดแชมเปญฟ

ำคัญของกรุงเทพฯ ต่างจ้อ

ร้อยคู่กำลังวิเคราะห์รูปลักษณ์ที่น่าอื้อฉาวของฉัน ชุดคลุ

งแกร่งและการท้าทายที่ไม่อาจสั่นคลอนได้

งฉันกรีดร้อง

ันบ้า พวกเขาทั้งหมดอยู่ข้างมาร์ค

ยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาสู่ผิวหน้

ก็เห็นใบหน

ยความโกรธจัด ความสงบนิ่งที่สร้างขึ้นอย่า

มบูรณ์แบบเหมือนแมวของเธอถูกแทน

ะม

งความเดือดดาลอย่างแท้จริง

ารควบคุมอย่างสิ้นเชิง เป็นเหมือน

ะพือถ่านไฟแห่งความโกรธ

น้าอย่างจงใจ ดึงฉั

นเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน แต่ละก้าวเป็นเสี

ขบขันที่เบื่อหน่าย ราวกับว่าเขากำลังสังเก

ี้ประดับด้วยตัวการ์ตูนแทนที่จะเป็นดอกกุหลาบสีขาว และกองของขวั

งบแต่ดังไปทั่วทุกมุมของห้องที่เงียบสง

ร์คก็หลุดจ

เรา ใบหน้าบิดเบ

? แล้วแคลร์ คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณส

บแขนฉัน แขนข้างท

ใช้เสมอ ท่าทางที่หมายถึ

ู้หญิงคนเดียวกับที่เขา

ัสฉัน จูเลียนก็เคลื่อนไ

างมาร์คอย่างละเอ

้าว แต่มันเป็นข้อความที่ชัดเจน

ากิจโภคินแล้วนะ” จูเลียนพูด เสีย

งแหวนแพลทินัมเรียบง่ายและสง่า

ามาให้ เป็นแหวนชั่วคราวที

ันเมื่อชั่วโมงที่

เฮือกดังขึ้นพ

ียงซุบซิบที่เต็มไปด้วยพิษสงแพร่

าอื้อฉาวของชนชั้นสูงในเมืองที่ได้เห็นกา

ม่ของฉันก

าย! จูเลียน นี่มันการลั

ของความกังวลแบบแม่ที่แสดงละคร ซึ่งต

้วยความแน่ใจที่เย็นเยียบ *ท่านกังวลเรื

ใช้ชื่อจริงของแม่ฉันด้วยความคุ้นเคยที่เป็นการดู

าสีเทาเย็น

ากจะบอกพวกเขาไหมว่า

ือกา

อำนาจให้ฉันพูดความจริงของ

ฉันเต้นร

ฉันแห

ันยอมให้เขา ให้ผู้ชายที่

่าดังก้องอยู่ใน

อกตั

อากาศมีรสชาติของน้

่ผู้ชายที่กำลังจะวางยา

สั่นเพียงเล็กน้อย “เกี่ยวกับยากล่อมป

ยไปจากใบห

ทื่อ ปากอ้าๆ

กับวิธีที่คุณกับแม่ของฉันและไอริณวางแผนจะ ‘พาฉันไปนอน’ เพื่อที่ค

ไปทั่วห้อง สบตา

ป็นปฏิกิริยาที่สมเหตุสมผลอย่างยิ่งต่อการถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนที่มองฉั

ามมานั้นสมบูร

่าสยดสยองของพวกเขาให้ชา

่าเกลียด แขวนอยู

ันแน่นขึ้น เป็นสัญญา

ดโปง ทำสิ่งเดียวที่เข

นากิจโภคินปั่นหัวเขา! ใครก

งเขากลับฟั

หายได้เก

ที่เริ่มปรากฏขึ้น แววแห่งความสงสารใ

งตระกูลเดชาภิวัฒน์กำลังแ

้วนะ” จูเลียนพึมพำ ริมฝ

ัน ส่งความรู้สึกสั่นสะท้

ดงจุดยืนข

งโอบรอบฉันอย่างมั่นคง แล

กระแสน้ำ ผลักดันต้านน้

นากิจโภคิน!” มาร์คตะโกนจากข้างหลังเรา เ

แม้แต่จะหั

ะตู เขาหยุดและห

เรียบร้อยแล้วล่ะ”

ปิดลงตามหลังเรา ตัดขาดเสียงอื้อฉาว

งียบสงบอย่า

องฉันก็รู้สึ

ายลง และฉันก็ซบลงกับเขา คลื่นแ

แน่นขึ้น

พูด เสียงของเขาเป็น

มองคนแปลกหน้าที่ต

นลึกของดวงตาสีเทาพายุของเขา ฉันเห็นป

่ากลัว น่าตื่นเต้น แล

แน่ใจอย่างที่สุด ว่าชีวิตเก่

ละฉันก็ไม่รู้ว่าใคร หรืออะไร จะ