งของอ

วกหรือจะหัวเราะดี ฉันเลยแค่เดินต่อไป โดยมีใบหย่าท

ว และฉันก็กลัวจ

ู่ มันคือสัญญาณ เป็นเหมือนเชือกชูชีพที่ฉันโยนให้ตั

รศิลปินในพำ

การสมั

น คุ

งานของคุณเป็นที่ชื่นชอบอย่างเป็นเอกฉันท์ในหมู่คณะกรรมการคัดเลือก เรา

ับถอยหลังสิบสี่

บไปก่อนที่ฉันจ

นดีตอ

ียงใหม่ จากนั้นฉันก็เริ่มลบตัวเองออ

า อุปกรณ์ศิลปะ—และส่งพวกมันไปที่ห้องเก็บของ ที่เหลือเป็นเพียงฉากประกอบ ชุดเดรสแบรนด์เน

ราะความเครียด หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมื่อคลื่นความคลื่นไส้ซัดเข้าใส่ฉันอย่างรุนแรงกลาง

ันก็น

ือนของฉ

น่าสะอิดสะเอียนแผ่ซ่านไปทั่

บดินสอถ่าน มือของฉันสั่นจนแท

งฉันอย่างแท้จริง สถานที่เดียวที่รู้สึกปลอดภัย ฉันใช้ท

ี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ตอนนี้ฉันต้องรอสามนาทีเพื่อท

ะที่บ้าคลั่งและหวาดกลัวอยู่

าบนโทรศัพท์ข

ยใจลึกๆ

ชัดเจนแจ่มแ

ล ท้อง ความทรงจำครั้งสุดท้ายกับคเชนทร์เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนย้อนกลับมา

นได้กลายเป็

เพื่อเริ่มต้นใหม่ในฐานะอารยา เมธ

เขาอีกต่อไป แต่ฉั