องขอ

่ คำเยาะเย้ยของเธอช่างไร้ค่

แม่บ้านที่มินนี่เคยพูดถึงว่าทำงานให้เธอ ไม่ต้องใช้ "เงินก้อ

ม แววตาดำมืด “มันปฏิบัติกับพวกเราเหมือนไม่ใช่คน สำ

หรับงานเลี้ยงครบรอบพอดี ต้

ใบหน้าไว้ใต้หน้ากากอนามัยกับแว่นกันแดด ฉันแฝงตัว

อ่อ่า หัวใจฉันก็แทบหยุดเต้น เหนือเตาผ

่กำลังยิ้มแป้น คินกับมินนี่ยืนอยู่ข้างหลังท่านคนละฝั่ง ใ

อชี้ไปที่ตู้กระจกที่เต็มไปด้วยถ้วยรางวัล “เห็นหัวเข็มขัดเงินนั

่งของครอบครัวภักดีดำรงใหม่ๆ ฉันเคยเอ่ยปากขอของดูต่าง

นชาแล้วพูดว่า “ไฟไหม้ไ

ยไปไหน ฉันแ

เก้าอี้ใกล้ๆ “ท่านปักผืนนี้ให้ม้าของหลานวินด้วยตัวเองทุกฝีเข็มเลยนะ ไม่เคย

นเรื่องธรรมดา แต่มันกรีด

ือความทรงจำ คือช่วงเวลาที่ถูกขโมยไปจากชีวิตฉัน คินที่โรงพยาบาลกับวินแรกเกิด คินสอนเ

า" "ไปประชุมกับลูกค้ารายสำคัญ"—ตอนนี้มันมีใบห

สุขสันต์ก็กลับมา พวกเขาเพิ่งกลับจากงานประจำปีขอ

เราะ ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้พวกเขา ภาพนั้นช่างดูเป็น

านรอยแยกของประตู ฉันได้ยินเสียงมินนี่

้วินต้องหลบๆ ซ่อนๆ ตลอดไป เขาสมค

อบกอ

่างเอง เธอแค่เตรียมงานวันเกิดของลูกในอีกห้าวันข้างหน้าก็พ

สลายไปมากกว่านี้ไม่ได้อ

างเดียวคือต้องหนีไปจากสถานที่ที่น่าอึดอัดนี้ แต่ขณะที่เด

งตาคมกริบหรี่

เขาถาม น้ำเสี

ำ หัวใจเต้นร

ว กลิ่นตัวของเขา กลิ่นที่คุ้นเคยของสามีฉั

าขึ้น”

้วของเขากำลังจะกระชากผ้าคลุมผมออกจากหัวฉัน แ