กิจเจร

กจากบ้าน ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย เส

มือนพรหมลิขิต เหมือนกับว่าเขา

ยด เพียงแค่มอบความเงียบสงบและมั่นคงให้ เขาเป็นคนแรกในรอบหลายปีที

ฉัน เขาจะกอดฉันในตอนกลางคืนและกระซิบคำสัญญ

ี่ยนไปตั้ง

เธอเริ่มโทรหาเขากลางดึก ร้องไห้เรื่องความเหงาของเธอ หรือเป็นวินาทีที่เขาเริ่มเชื่อคำโก

องฉันแตกสลายมานับครั้งไม่ถ้วนจนมันกลายเป็นแผลเป็นไปแล้ว แต่การได้เห็นเขายืนอยู่

จะพยายามไขว่คว้าความรักที่ควรจะได้รับมาโดยไม่ต้องร้องขอ ฉันกำลั

ชัดเจนอย่างน่าประหลาดใจในห้องท

กอ้าค้าง มือของอาทิตย์ที่จับแขนฉันคลายลง พวกเขาคาดหวังการ

พ่อพูดด้วยน้ำเสียงพึงพอใจอย่างเห็น

งที่ถูกต้องนะลูก” แม่เสริม แม

ะกายบางอย่างในดวงตาของเขา ความรู้สึกผิด? ค

ือมาจับมือฉัน “เราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ ห

ไม่มีคำว่า "เรา" เขาให้สัญญากับอนาคตข

เธอออกมา “พูดอีกทีสิ” เธอสั่ง นิ้วของเ

ำลังวนเวียนอยู่รอบเหยื่อ อัญชันกดบันทึก ใบหน้าข

ออย่างมีศิลปะ “น้องทำงานหนักมากกับงานวิจัยของเธอ และฉันทนไม่ได้ที่เห

ม่เป็นคำเตือน การขมวดคิ้วของพ่อเป็น

าไปในกล้อง “มันเป็นความจริงค่ะ” ฉันพูด คำพูดมีรสชาติเหมือ

อมกันในห้อง วิกฤตการณ์คลี่คลายแล้ว

นกลายเป็นตัวร้าย น้องสาวขี้อิจฉา อัญชัน ผู้เป็นเหยื่อผู้ใจกว้างเสมอ โ

เธอมาที่ห้องของฉัน น้ำตาหายไปแล้ว ถูกแทน

งโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ทุกอย่างที่เป็นข

ื่องของอาทิตย์ นี่คือภารกิจในชีวิตของเธอ เธอเกลียดฉันตั้งแต่วันที่เราเกิดมา สอง