องขอ

มันเป็นความอบอุ่นที่คุ้นเคยในความมืดมิด สิบปีเต็มที่มันช่วย

ืดมิดที่น่าอึดอัด มันมืดสนิทจนฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

รวบรวมเศษซากวิญญาณของชีวิตฉันกับพี่ธามทีละชิ้น ล็อกเก็ตเงินลายตราสัญลักษณ์ของมหรรณพที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่สิบห้า

ะเป๋า อนุสรณ์แห่งคว

ิ้วลูบไล้ลายมือหวัดๆ แบบเด็กผู้หญิง มันคือประวัติศาสตร์อันน่าสมเพชของความภักดีของฉัน ทุกคำพ

บจากโรงเรียน พี่ธามจัดการพวกมัน ฉันไม่เคยเห็นพวกมันอีกเลย คืนนั้น เขาเจอไดอารี่ของฉันเปิดทิ้งไว้บนโต๊ะ เขาไม่ได้พูดอะไ

องมหรรณพ ใครแต

บั

ช่แม้กระทั่งคน ฉันเป็นแค่สิ่งของ เป็นทรัพย์สินที่ต้องปกป้อง เหมือนรถยนต์หรือคอลเลกชั

ง ฉันเริ่มฉีกหน้ากระดาษออกจากไดอารี่ ฉันฉีกทำลายทุกความทรงจำอันล้ำค่า ทุกความหวัง

มอย่างเป็นทางการ ห้องของฉัน ห้องที่ฉันเคยอยู่ก่อนที่จะถูกย

งลูกน้องคนสนิทของพี่ธาม อยู่ที่นั่นกันพร้อมหน

ดูถูกและสงบนิ่ง "ฟ้าจ๊ะ

ุ้นเคย แต่มันเป็นปลอกคอโลหะสีดำราคาถูกเส้นหนาเตอะ ประดับด้วยเพชรปลอมแวว

เคยโยนสร้อยข้อมือที่เพื่อนที่โรงเรียนให้ฉันทิ้งไป ริมฝีปากของเขา

นวอนด้วยสายตา *อย่

กาก เขาสบตาฉัน ดวงตาสีเข้มของเขาเ

บไป

ต่อหน้าทุกคน เขากำลังแสดงให้พวกเขาเห็นตำแหน่ง

ของไอริณสัมผัสกับนิ้วของฉันขณะที่หล่อนต

สียงหวานดังพอให้ทุกคนได้ยิน "ส

ันยืนอยู่ที่นั่น ก้มหน้าลง ขณะที่โลหะเริ่มอุ่นขึ้นบนผิวของฉัน ความรู้สึกคั

นและปล่อยให้มันแผดเผา ตอกย้ำความจริงให้ฉันรู้ ฉัน