้าเป็นผู้

อนและส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว ค่อยๆทรงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ดวงเนตรคู่นั้นแผ่รัศมีอันน่าเกรงขามชวนให้รู้

ใช่สิ่งใดอื่นไม่ หากแต่เป็นเพียงหนึ่งในซาก

ีว่า ภายใต้บาดแผลนับร้อยนี้ แต่เดิม

ันงดงามแสนประณีตนี้ แน่นอนว่าย่อมมิใ

ี่ทั้งสองมือสองขากลับถูกหักทิ้งจนสิ้น จึงมิอาจเคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่น้อย สุดท้าย นางจำต้อ

กข้าข

้วิญญาณ ทว่ากลับฟังคำสั่งของเย่หลานได้เข้าใจเต็มร้อยส่วนทุกถ้อยวา

าเย็นยะเยือกไร้อารมณ์ไปทางเย่เยวี่ยอวี่และบรรดาบ่าวไพร่ทั้งหลายอย่างเชื่องช้า นางสะ

พวกเจ้ากิน

่กลางอากาศ ทว่าสีหน้าการแสดงออกของนางกลับ

วงตาไร้แววชีวิตทุกคู่ล้วนหันขวับจ้องเขม็งไปทางเย่เยวี่ยอวี่และเหล่าบริวารของนาง คล้ายเป็นส

้าเสียหนักจนขาวโพลนราวแผ่นก

บ้างเล่าจะยังไม่เ

ใช่ผู้ใดอื่นไม่ที่เป็นตัวการ ห

ยังใช่ยัยโง่ปัญญาอ่อน

ทำใจดีสู้เสือร้องตะโกนโหวกเ

ชีวิตกันเลยงั้นรึ?! ยังไม่รีบสั่ง

ซากศพเหล่านี้ยืนขัดขวางอยู่เบื้องหน้าแล้วล่ะก็ เกรงว่าป่านนี้นางค

ก่นด่าของนางเลยแม้แต่น้อย มากที่สุดก็เพ

พียงเห็บหมัดสุนัขที่แสนไร้ค่าเท่านั้น

ปูฝาโล

พื่อส่งมอบให้ เย่หลานอ้าปากเอื้อมรับมาดอกหนึ่ง หลังจากใช้ปากขบกัดให้มั่นแล้ว ก็ได้ทำการปักลงบ

น้ำเลือดได้สาดกระเซ็นเปื

้น นางก็สามารถขยับข้อ

เยวี่ยอวี่และคนอื่นๆถึ

่อมกระดูกที่หักให้ประกบต

างของตน จนสามารถกลับมายืนตรงได้อีกครา จะเหลือก็เพีย

ร่ที่เหลือ ต่างก็พากันตื่นตระหนกขวัญกระเจิงอย่า

ีร้ายสิงสู่เ

่เองก็จิตหลุ

รื่องบ้าอัน

เย่หลานจะถูกวิญญาณร

ากโลง โดยมีซากศพสองร่างเข้าไปช่วยกันจับประคองอยู่ข้างกาย นางต

เขม็งไปทางเย่เยวี่ยอวี่ พร้อ

มื่อครู่ข้าได้ยินว่า...ผู้ที่สั่งการให

่งหน้าถอดสีซีดเผือดมากกว่าเดิมเป็นเท่าทวี คล้ายว

บื้องหน้านี้ หาใช่นังปัญญาอ

้ใดกันแน่?! เจ้าหม

เรื่อง ดวงตาฉายแววพรั่นพรึงจ้องมองเย่หลาน

ูรองแห่งตระกูลเย่! หากคิดแตะต้องข้าแม้เพียงปล

ลือดลงพื้นคำหนึ่งอย่างมิใส่ใจ ก่อนจะเริ่มเชิดหน

มดสิ้นสมบูรณ์แล้ว สารพัดเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเจ้า

บเจ็ดปี

ม่นานกลับมาที่จวน เขาป่าวประกาศต่อหน้าสมาชิกทั้งหลายในตระกูลว่า เด็

ญญาบกพร่องไม่สมประกอบแต่กำเนิด พัฒนาการสมองของนางเท่ากับเด็กในวัย

ให้กำเนิดบุตรีสองนางซึ่งได้แก่ เย่เยวี่ยอวี่และเย่เยวี่ยเหลียน และนับตั

ันนางจำต้องกลายมาเป็นกระสอบทรายสำหรับให้ผู้คนระบายอารมณ์ใส่ ต้องทนเป็นที่รองมือรองเท้า ปล่อยให้น้องสาวทั้งสองทุบตี

ายในจวนตระกูลเหอ นางถูกล่ามโซ่ไว้ที่คอและบังคับให้ทำตัวเยี่ยงสุนัขเลี้ยง เดินด้วยสี่เท้าเลียนแบ

นั้น ส่งผลให้เย่หลานมิทันได้ระวังตัว ระหว่างปีนขึ้นไปได้ครึ่งทางจึงพลัดตกลงมาจากต้นไม้สูง ล้มลงไปกองอยู่เบื้องบาทาของเหอเฉิน คุณชายใหญ่แห่งตระก

งทำเป็นยื่นมือเข้าไปช่วยจับประคองนางให้ลุกขึ้นมา ภายใต้สายตาโลมเลียที่เต็ม

่วช้าจงใจยั่วยวนท่านพี่เหอเฉินของนาง โทสะจึงได้สุกงอมอยู่เต็มอก ครั้นกลับถึงจวนจึงเริ่มเกณฑ์บ่าวไพร่มา

ห้จับนางยัดใส่เข้าไปในโลงศพ แล้วลอบนำออกไ

็นที่มาของการเกิดภาพฉ

นยา

ียงราบเรียบแต่

่... เพราะถึงอย่างไรเมื่อตายลง ก็มิพ้นต้องกลายสภาพเป็

่ายนำพาฝูงซากศพเดินได้ย่างกรายเข้าใกล้มากขึ้นทุกที บัดนี้หัวใจขอ

ียงแค่เย่หลานโบก

าไปโดยพร้อมเพรียง ตรงเข้าคว้าร่างของเย่

ขึ้นเรื่อยๆ นางดิ้นรนสุดกำลังหวังจะ

นี้นะ! ไอ้พวกเศษสวะโสโครก

ย่เยวี่ยอวี่ไม่ ตรงกันข้าม พวกมันเริ่มบังค

รช่วยนางล้างแค

สียงเย็นชืดออกมา สายตาที่จ้องมองมามีเพียงควา

ียงนั้น ทั้งหมดเพียงเพราะเห็นเจ้าแล้วช่างขั

จ้

หมายโต้กลับสักคำ แต่ในเสี้ยวพริบตาถัดมา กลับมีฝ่ามือพิฆา

..ขอร้อง อย่า.

่ยอวี่พยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังจนฉี่เล็ดอึราด อาศัยใช้เล็บทั้งสิบจิกแขนข้างนั้นของเย่หล

ยงหนึ่งอึ

กดัง ‘กร๊อบ!’ ก็ด

งเย่เยวี่ยอวี่ถูกห

ค้น ดวงวิญญาณมิอาจหลับใหลได้โดยสงบ เย่หลานหรี่ตาจ้องมองอย่างสมเพช ก

ง ที่เหลือถือว่าเป็นอาหารของพวกเจ

็กรีดร้องโหยหวนกันระงม เสมือนฝูงมดแตกฮือ ต่างค

บกระหายเลือดนับร้อยนี้ไปได้ ท้ายสุด ก็ไม่มีผู้ใดรอดจากการ

ายตามองภาพฉากที่เหล่าผีดิบกำลังรุมฉีกกระชากกัดเนื้อมนุษย์สดๆกินอย่างสงบ พลางยกมือค

ยวดวงวิญญาณที่หลงเหลื

เอ่ยวาจาผ่านน

งข้อ หากยอมรับเงื่อนไขจากข้าเพียงห

ซึ่งแม้ตายไปแล้วก็ยังแสดงอากัปกิริยาโง่งมมิแปรเปลี่ยน ภายใต

ากข้าได้ เช่นนี้ก็แล้วกัน เพื่อเป็นการตอบแทนที่เจ้ายอมสละร่างเนื้อนี้ใ

ด้แทรกซึมเข้าสู่ดวงวิญญาณโดยต

ายามขยับปากสั่นเครือ เอ

ก... ท่านแม่

ความ ก่อนจะเลิกคิ้วกระตุกเล

ตามหาตราหยกของเจ้าคืน แล้วก็ช่วยต

ิดเบี้ยวไม่เสถีย

้มมุมปาก ก่อน

มารถล่าสังหารทุกคนที่เคยกลั่นแกล้งเจ้าไ

ึ่งทาง สายตาของนาง

ให้เป็นทั้งเมืองหนิงอัน ข้าผู