ของฉัน คุณหญิงเอมอร แม่ของฉัน วุ่นวายอยู่กับก

เลยจ้ะ ดูส

ข้างๆ ดูภาคภูมิใจ "พร้อมสำ

บทบาทแห่งชีวิต ฉันคือผู้ชมเพ

คำพูดที่ไม่ได้เอ่ยออกมา แม่ของฉันวางถ้วยซุปเล็กๆ ไว้ตรงหน้า

จับไม่ได้ของยากลุ่มเบนโซไดอะซีพีนที่ผสมอยู่ พ

้าท่าน แล้วก็มองพ่อ "มันมีความหมายมากเลยนะคะที่ทุกค

่างสมบูรณ์แบบ ฉันตักซุปเข้าปาก แล้วก็อีกคำ ฉันกินไปครึ่งถ้วย

มหน้าผาก "รู้สึก...เวียนหัวนิดหน่อ

ความเป็นห่วงของท่านคืองานศิลปะแห่งการ

วไปห้องน้ำสักครู่" ฉันถามด้ว

ฤทธิ์เร่ง "พวกเร

้าย พ่อแม่ของฉัน คนที่ควร

ไปก่อนที่ฉันจะหยุดตัวเองได้ "สำหรับสิ่งท

ประกายบางอย่างในดวงตาของพวกเขา—อาจจะเป็นค

ันพูด เสียงของท่านหนักแน่น

ม่ได้ซักไซ้ต่อ แค่พยัก

่างเปล่า ฉันล็อกประตู คุกเข่าลงหน้าโถส้วม และบังคับตัวเองให้อาเจียนออกมา ร่างกายของฉั

รแสดง แต่อาการคลื่

รออยู่ เขาแต่งตัวสำหรับไปงานปาร์ตี้ของคีร่า ใบหน้าขอ

้อมรอยยิ้ม "ให้กับเ

ู่ที่ก้นแก้วของฉัน ยาโดสท

ราค่ะ" ฉันพูดตาม เสียงของฉันเบาและโปร่งสบาย ฉันปล่

โกหกหลุดออกจากปากอย่างคล่องแคล่ว "มีเคส

ญมา และมองตรงเข้าไปในตาเขา ดื่มมันรวดเดียวจนหม

็วๆ เขาเดินออกจากประตูไปโดยไม่หัน

อกมา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความพยายาม เมื่อเสร็จสิ้น

้องนั่งเล่น ที่ซึ่งมีกล่องของขวัญห่ออย่างสวยงามกล่อ

ๆ น้อยๆ กับฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา "เจมส์คะ" ฉันพูด "ฉันมีพัสดุที่ต้

หมอ" เขาพูดด้ว

พงพกพาขนาดเล็ก และการ์ดที่

เนินไปอย่างเต็มที่ ฉันมองเห็นพวกเขาทุกคนผ่านหน้าต่าง—อธิป คีร่า ลีโอ พ่อแม่ของฉั

วามจากเดบิว "เครื่องจะขึ้นใ

ที่สมบูรณ์แบบของพวกเขา ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่โ

าจอแตกละเอียดบนคอนกรีตด้านล่าง ฉัน

ติธาดา ได

ะยิบระยับ และเดินมุ่งหน้าไปยังสนามบิน