วจือ

มื่นโดยไม่กระพริบตา ยามเวลานี้กลับเผยค

ปแล้ว เจ้าจะคิดเยี่

้แล้ว เขาก็สั่งให

ะหายลับไปในยามค่ำคืน ชวนให้รู้สึกราว

องนางลูบไล้จี้หยกสีดำชิ้นนั้นไปมา

ี่ทำให้ศัตรูในสนามรบต้องอกสั่นขวัญแข

่างทะนุถนอม ก่อนจะหันหลั

แล้ว ความอิจฉาและความเคียดแค้นในใจ

นว่าอ๋องอวี้จะโปรดปรานท่านพี่มากเลยนะเจ้าคะ ถึงขนาดมารออยู่หน้าประตูพระราชวังเช่นนี้ แต่คิดไปคิดมา

นก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของนางอย่างเต็มแรง

แข็งว่า “ซูหลิงเอ่อร์ เจ้าไปเอาความกล้ามาจากที่ใดถึงได้กล่าววาจาล่วง

ด้วยชีวิตไปทูลต่อฝ่าบาทเพื่อขอพระราชทานงา

ึงตาใส่ซูหยินด้วยความเคียดแค้น

เป็นของข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้วต่างหาก อีกทั้งผู้ที่ท่านพี่เจิ้งรักก็คือข้า หากมิ

องนางทวีความเย็นชายิ่งขึ้น “คนชั่ว ๆ อย่างฉินเจ

ด้วยระดับเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนว่า “นี่จะเป็นค

หลิงเอ่อร์เบา ๆ แต่สัมผัสอันเย็นเยียบกลับทำให้ซูหลิงเอ่

ต่อหน้าธารกำนัลเช่นกัน ถึงครานั้นพวกเราจะได้เห็นกันว่า ระหว่างตัวปลอมที่หลอกลวงต่อผู้อื

ึงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เจ้า...… เจ้ากล้าเยี่ยงนั้นหรือ ท่าน

จ้าคิดว่าถึงตอนนั้น ข้าจะยังสนใจความคิดเห็นขอ

ร์อีก นางหันหลังเดินขึ้นรถม้าไปอย่างฉับไว ชายกระโ

กับที่ แขนขาทั้งสี่ของนา

าตลอดคนเดิมคนนั้นหรือไม่ เหตุใดในเวลาเพียงชั

นขึ้นมาในอก ทว่าสุดท้ายนางกลับไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา ทำได้เพี

เมืองประมารครึ่งชั่วยาม ก่อนจะหย

ยกันลงมาจากรถ ทั้งสองกลับพบว่า

หลิงเอ่อร์ดูดีอกดีใจอย่างยิ

้วยน้ำตาแห่งความคับข้องใจ “ท่านพี่เจิ้งเจ้าคะ พี่หญิงต้องขุ่นเคืองเรื่องที่ข้าขอพระราชทานงานสม

ลนัก จากนั้นก็เอ่ยปากปลอบโยนซูหลิงเอ่อร์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า

นหลังเดินไปยังประตูจวน สายตาที่นางมองซูห

วังได้แล้วอย่างไรเล่า？ สุดท้ายน

ทางทหารล้วนเป็นของนาง นางต่

ของซูหลิงเอ่อร์ไม่ หากแต่ต

บก้าวออกมาขวางท

์ทูลขอขอพระราชโองการต่อหน้าธารกำนัล เรื่องนั้นเป็นสิ่งที่ข้ามิรู้ล่วงหน้ามาก่อน อีกอย่างด

จื่อกับน้องของข้ามีความสัมพันธ์กันแบบใด ท่านย่อมรู้

างก่อเรื่องในวันนี้ ข้าคงมิอาจใช้โอกาสนี้ถอนหมั้นได้อย่า

ดว่าการแต่งงานเข้าจวนอ๋องอวี้เป็นบทสรุปที่ดีแล้วหรือ เซียวจือเขามิได้พิการแค่ขาสองข้างเสียหน่อย เมื่อครั้งได้รับบาดเจ็บที่ช่องเขายิงโฉว ลมปราณของเขา