ลับมาด้วยสีหน้าดุร้ายเล็กน้อย：

มพยุงหลังให้ตรง “ตั้งแต่แรกเจ้าไม่เคยชอบข้าเลย แล้วตอนนี้

ม ดังนั้นขอให้มันจบลงตรงนี้เถอะ เธอเหนื่อยล้าอย่

้าคิดว่าตระกูลลู่คือที่ที่เจ้าสาม

ความเศร้าโศกของนาง และปรารถนาจะไม่ได้พบเจอนางอีก แต่ในยามน

ล้ว เธอไปตามทางของเธอ ส่วนฉันจะไปตามทางของฉัน มันจะไม่กระทบอะไรเราเลย แล้วเธอจะต้องกังวลอะไรอีกล่ะ” คุ

น็

ื่อชิง และเธอก็รู้สึก

และเดินจากไปงั้นเหรอ？“ ฝัน！ ฉันเพิ่งพูดไปแล้วว่า ตั้งแต่น

ล้วเขาก็หันหลังแล้วเ

แพง เลื่อนตัวลงมาที่พ

ม่ยอมปล่อยเธอไป ลู่เป่ยหล

อาใจใส่และแสดงความรักต่อ

พยุงตัวเองขึ้นและช่วยพาเธอกลับไปที่ห้องผ่าต

น้ากากที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสานี้มีใบห

งาน เจียงเว่ยก็หยุดเธอไว้และพูดคำหยา

มปีแล้ว แต่ยังไม่ท้อง เจ้ามาทำอะไรในตำแหน่งของนางลู่？” “เป่ยหลินไม่ชอ

หญิง แต่นางรู้ว่าเจียงเว่ยแตกต่างออกไปในใจของลู่เป่ยหล

มเธอไปพร้อมตะโกนใส่เธอไม่หยุด ซึ่งแตกต่างจากตัวเธ

เหอซื่อชิงก็ไม่พูดอะไ

ก็ไม่รู้ พุ่งเข้าใส่หน้ารถของเธอ ก่อนที

ยังคงพร่ามัว เธอเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าเตี

ชา “ฉันเอง เป่ยหลินไปจั

าไว้ พร้อมกับกล่าวอย่างขอบคุณ “พี่ซื่อชิง ขอบคุณสำหรับค

ออยู่บนใบหน้า ต้องเป

น้ำหน้า

ฉันเพียงคนเดียว เธอมี

งทำอีกต่อไป“ คุณเจียง ฉันไม่เคยคาดคิดว่าคุณจะโหดเหี้ยมกับตัวเองขนาดนี้ คุณยอมเสี่ย

พรากออกมาทันที นางคว้ามือของเหอซื่อชิงด้วยสีหน้าไม่เชื่ออย่างสิ้นเชิง： “ซื่อชิง คุณพูดแบบนั้นกับฉันได้ย

ะสะบัดมือออกไป： “ฉันรู้สึกถึงขาของฉันแล้ว...“ เป็นไปไม่ได้！ ใ

แววตาที่คำนวณได้ฉายวาบในดวงตาของเธอ