ของพิม

าปี ฉันให้เวลาในชีวิตเขาไปห้าปี ความภักดีของฉัน ร่างกายของฉัน ฉันสร้างโลกรอบตัวเ

ไปด้วยความเจ็บปวดหลังอุบัติเหตุ เมื่อโลกเป็นเหมือนภาพลาน

ลที่ปลอดเชื้อ “คุณช่วยชีวิตผมไว้ แต่งงานกับผมนะ ให้ผมได้ใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อช

ความหวาดกลัว ความหนาวเหน็บ การตัดสินใจในเสี้ยววินาทีที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาลได้ เขาจะจำ

มความทรงจำนั้น เขาใช้มันเป็นอาวุธ มันเป็นบัตรผ่านออกจากค

ุณพิมพ์ แต่มันจะแย่ลงเพราะความเครียด ความทุกข์ทางอารมณ์ที่รุนแ

งแผ่นดินไหว รากฐานกำลังแตกร้าวอยู่ใต้ฝ่าเท้า ฉันกดฝ่ามือลงบนหน้าอก พยายามยึดตัวเองไว้ด้วยร่างกาย เพื่อกดคลื่นความโศกเศร้า

กฏขึ้นบนหน้าจอ ฉันปล่อยให้มันดังสี่ครั้งก่อน

ค

ะเสียงแก้วกระทบกัน “ฟังนะ ที่ออฟฟิศยังไม่เสร็จเลย เ

น ลูกค้าคนนั

ขึ้น ช่องว่างของทุ

ี่ต้องใช้ความพยายามมา

ี้เหร

โอเค ขอให

ระหลาดใจที่ฉันไม่โวยวาย จ

างกะทันหัน ไม่ต้องรอ ฉันรอเขามาห้าปีแล้ว รอให้เขามองเห็นฉัน ใ

งเปล่าของเรา ผ้าห่มนวมสีขาวบริสุทธิ์เป็นเครื่องเตือนใจที่ชัดเจนถึงงานแต่งงานที่ตอนนี้กลายเ

วามรู้สึกหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในท้อง

งแอนนี่อย่างมั่นคง เธอกำลังเบียดตัวเข้าหาเขา ศีรษะของเธอพิงอยู่บนไหล่ของเขา ดวงตาของเธอปิดครึ่งหนึ่งด้วยสายตาที่เมามายและชื่นชม เขากำลังประคอง

็นที่ทำให้ฉันแตก

าดูสมก

ีของเขา! คู่ร

คิดว่าพวกเขาจะได้แต่งงานกัน

ผู้หญิงที่ชื่อลิตา “@KinBlankenship กล

คำตอบของคินปรากฏ

่... จะอยู่หรือจ

ของฉัน ความอัปยศของฉัน การมีอยู่ของฉันเป็นเพียงค

างโทรศัพท์ลง คว่ำหน้าลงบนโต๊ะข้างเตียง ฉันจะไม่ยอมให้เขาเห็นฉันพังทลาย ไม่ใช่อีกต่อไป ฉั

บหมอชลตามนัด ฝนกำลังตกหนักร

ณพิมพ์” พยาบาลถามอย่างใจ

พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่

ตขึ้นมา แต่ความหนาวเย็นก็ซึมเข้าไปในกระดูก ขณะที่ฉันรอไฟเป

ดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เธอ เป็นท่าทีของสุภาพบุรุษที่เขาเลิกทำกับฉันไปนานแล้ว และที่พาดอยู่บ

งวาเล

่นอน เขาไม่แม้แต่จะลำบากเอากลับบ้านเองด้วยซ้ำ เขาต้

ยามหลีกเลี่ยงแอ่งน้ำเลย กว่าจะถึงประตู

ีต่อมา สลัดหยดน้ำสองสามหยดออกจาก

ะไรขึ้นกับคุณเนี่ย เ

บบ้าน” ฉันพ

องเขาก็เบิกกว้างขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ของก

เมื่อวานตอนเช้า และวันก่อนหน

ามรำคาญอย่างรวดเร็ว “เป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าคุณหายด

การต่อสู้ที่ต่อเนื่องของฉัน

ี “ไม่ค่ะ คิน ฉันยังไม่หาย ความเสียหายของเส้นประสาทตาเป็นแบบถา

ด “งั้นที่คุณกำลังจะบอกก็คือ เรื่องนี้จะไม่มีวันจ

่ฉันคิดว่าฉันรู้จัก ผู้ชายที่ฉันเคยช่วยชีวิตไว้

งขึ้น “มันต้องมีเรื่องอะไรกับคุณตลอดเลยใช่ไหม ปวดหัวบ้างล่ะ ตาพร่

บนปกเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของเขา เฉ

เสื้อของคุณ” ฉันพูด เส

ึ้นไปที่คอด้วยสัญชาตญาณท

เหมือนยาพิษ “ว่าเธอควรจะระวังชุดราคาเกือบสองล้านของ

นแดงก่ำในชั่วพริบตา “คุณตามผ

ตะโกน ก้าวเข้ามาหาฉัน “แมว

ปเมื่อเดือน

พลงด้วยความสิ้นหวังของผู้ชายที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา “คุณไม่เข้าใจหร

“แล้วความรับผิดชอบที่คุณมีต่อฉันล่ะ ต่อคู่หมั้นของคุณ คนที่เดินกลับบ้านคนเดียว

ขาตะโกน “นั่นมันอุบัติเหต

นขึ้นมา ชื่อของแอนนี่สว่างวาบบนหน้าจอ เขารับสาย น

็นอะไรไป ค

ลำโพง “คิน...ฉันขอโทษ...ฉันคิดว่

ย เขาไม่แม้แต

ุดชั่วครู่ มือของเขาวางอยู่บนลูกบิด และหัน

แล้วเห็นแก่พระเจ้าเถอะ ตอนผมกลั

เสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในพื้นที่ที่เงียบส

ิดว่าฉันกำล

้าปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ตาบอดเพราะเส้นประสาทที