นภา

ย ความอ่อนโยนในน้ำเสียงข

ล้วค่ะ"

ามด้วยความไม่เชื่อ "เธอ

ให้ฉันรู้สึกเ

จะได้มีเงินเก็บไว้สร้างอนาคตกับเข

ใช้ไปกับค่ารักษาพยาบาลของพัชรา และถูกใ

นต่อ ฉันต้องการ

รียบเฉย "เงินที่เราเก็บไว้สำหรับค่

ล็กน้อย สีหน้า

งเธอ?" เขาส

อมมหาวิทยาลัยของฉันไงคะ หรือคุ

จ่ายให้พัชราหมดแล

ฉันรู้ดีว่าเขา

" ฉันพูด "ฉันจะปิด

ดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มมีโทสะ "ทำไมเธอถึงได้เห็นแก่ตัวข

องฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะเร

ธ เขาไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร ฉ

ยกับการโต้เถ

โดยไม่สนใจเสียงบ่นขอ

างอย่างที่ไม่มีค่าอะไรออกมาขาย ฉันขายมันไปใ

นนั้นไว้เป

ชัชชัยก็เดินเข้ามาในห

ยื่นธนบัตรปึกหนึ่งให้ฉ

ละพยักหน้าเบา

สงสัย สายตาของเขาเลื่อนไ

ำลังจะไปไห

ฉันตอบเลี่ยงๆ "พอคุณชัชชัยกับพัช

ม่ต้องเก็บเสื้อผ้าหรอ

้อผ้าต่อไป โดยไ

บท่าทีของฉัน "รุ่ง.

ขารู้ความจริง ฉันไม่อยากให้

จากคนสองคนนี

ร้อยค่ะ" ฉันตอบ "พอคุณชัชชัยไ

อยากไปกรุงเทพฯ มากเลย เขา

ันเดินทางไปกรุงเทพฯ ค

เธอก่อน แล้วอีกสองสามเดือนผมจะมารับเธ

น้าอย่าง

ำพูดแบบนี้มาหลอกฉันกี่ครั้ง เขาสั

คยรักษา

ลาดใจ เขาดูเหมือนจะรู้สึ

ธอถึงได้เงียบขน

ื่อย" ฉ

ายรูปสตูดิโอด้วยก

บวันพรุ่งนี้ ฉันต้องไปท

ก็เดินเข้ามาในห้องของฉัน

ปถ่ายรูปด้วยได้

วพัชราเบาๆ