ต่างๆ หรือแม้กระทั่งวิ่งไล่จับกัน ทว่ามีเพียงเด็กชายคนหนึ่งอายุราวๆ เก้าขวบนั่งอยู่เพียงลำพัง ด

้อมกับส่งรอยยิ้มให้ เด็กชายที่นั่งอยู่หันไปมองเด็กหญิ

ปเรื่อยๆ แล้วก็เดินมาตรงหน้าของเด็กชาย แต่ทว

ี่น่ารำคาญ

ยเดินลุกขึ้นหนีทันทีโดยที่เด็กหญิง

มีเพื่อนเล่นด้วยเช่นกัน เด็ก

ตะโกนขึ้นดังพร้อมกับวิ่ง

งไล่จับก

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้สนใจเลยว

นใจเอ่ยขึ้นเป็นคำแรก

เข้ามาเล่นด้วยแล้วละก็คงไม่มาชวนเล่นด้วยหรอก แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เพิ่

เดินต่อไปเพื่อหาที่เงียบๆ น

พร้อมกับตะโกนถาม ทำให้เด็กชายถึงกับถอนหายใ

อง ดวงตากลมใสซื่อ

ม่

ให้เด็กหญิงถึงกับน้

ึ้น “ก็ได้ ไม่

ล่อยให้แววตาคู่หนึ่งฉายแววรู้สึกผิดอ

ียบกลับมา

อีกครั้ง จนกระทั่งถึงเวล

ด็กหญิงก็ยังคงนั่งเหงาอยู่เช่นเดิม ครั้นเมื่อมองเห็นเพื่อนคนอื่นโบก

็น่าเบื่อ ยิ่งมาเห็นเด็กชายที่เดินเข้าไปทักเมื่อตอนเที่ยงแล

้น แต่ทว่าน้ำตามัน

ึงเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ทักเมื่อตอนเที่ยง เขา

็ดซ

ย่างงุนงง ทันทีที่เช็ดเสร็จแล้วก็หันไป

มล่ะ” เด็กหญิงพูดข

ก่อนนั่งลงข้างๆ

มารับเ

ด็กหญิง

ันนะ! อยากเล

ิบปีแล้ว โตมากพอที่จะไม่อยากเล่นอะไรแบบเด็กๆ แล้วด้วย

รียกว่าพี่ชายใช่

ะ?” เด็กหญิงพูดต่อไปโดยท

็กชายตอบพลาง

ะ!” พูดพลางส

ล่นเป็นเจ้าบ่าว ส่วนหนู

ไงน

บไปต่อไม่ถูก จะให้เล่นงานแต่งงานเ

บปฏิเสธทันทีโ

ากเล่นค่ะ!”

นั้นเด็กหญิงจึงหยุดนิ่งลงแล้วมอ

มีเพื่อนสักคนเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าพร้อมกับลุกขึ

ขึ้นทั้งๆ ที่ปกติแล้วตัวเองไม่เคย

ูเหรอคะ” ถามด้วยน้

ับดอกไม้ในมือแล้วส่งให้กับคนตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะไม่เต็มใจรับเอาซะเลย สุดท้ายแล้วเด็กชายก