ขุนเขากว้างใหญ่สองคนแต่งกายด้วยชุดสีน้ำเงินเข้มแถบดำสวมหมวกงอบหลุบจนปิดบังหน้าตาเอาไว้ครึ่งใบหน้า มองต่ำลงมายังมีเด็กน้อยหน้าตาสดใสงดงามราวกับเซียน อยู่ในชุดสีดำขลิบทองถือถังหูลู่สีแดงเข้มกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

"นี่ถ้าไน่ยไน่ยรู้พวกเรามิแย่เหรอ"เสิ่นเล่ยหน้าเหย

"เจ้าจะให้รู้ทำไมเล่า อีกอย่างพระอาจาร์ย์ท่ายก็รักองค์ชายอย่างกับอะไรดี"เฟยเหลียงคาบก้านใบไม้เรียวรีสีเขียวเอาไว้ในปากเดินตามกันมา

"เฮ๊อะ!!คนอย่างเจ้าน่ะจิตใจหยาบกระด้าง นิสัยชอบถังหูลู่นี้มาจากใครกันนะ พวกเราล้วนไม่มีใครชอบของหวานๆกันซักคน"

"เห่อ!!!เจ้ายังเดาไม่ออกอีกหรือว่ามาจากผู้ใดถ้ามิใช่ฮอ่งเฮาชุนหวงน่ะ"เฟยเหลียคายใบไม้ในปากออก แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามคว้าหมับเขาที่เอวเสิ่นเล่ยทันที เสียงเพี๊ยะก็ตามมาติดๆเช่นกัน

"หยุดมือเจ้าเดี๋ยวนี้"เสิ่นเล่ยตาเขียวปั๊ด

"แค่แตะเจ้าจะหวงไปทำไม เมื่อคืนยังมากกว่าแตะอีก"เฟยเหลียงหน้าตึง

"เมื่อคืนพวกเจ้าทำอะไรกันเหรอ"เสียงเล็กๆถามสอดขึ้นมาทันที เสิ่นเล่ยอึกอักตอบไม่ได้ ผิดกับเฟยเหลียงที่ยิ้มร่า

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า องค์ชายอยากรู้รึพะย่ะค่ะ"เฟยเหลียงถาม

"อื้มข้าอยากรู้"

"เอ่อ...พวกเราฝึกวิชากันจนดึกดื่นพะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยรีบสอดคำ