ๆ ผุดซึมเต็มอุ้งมือ เธอจ้องมองปร

ร็ก

ลาลุกขึ้นยืน พยายามเดินแทรกกลุ่มคนเข้

ท่านนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับสายร

ไร้เสียงสะอื้น มีแต่อาการสั่นไหว มือเรียวบางสั่นเทา เอื้อ

ม่หยุด เธอสูดจมูกแรงๆ กลั้นเสี

มีวันเปลี่ยนใจ เธอจะไม่มีวันยอ

งย้ำๆ ให้สู้ไว้...หากเธอหมด

ความรวดร้าว ที่ทำได้แค่เฝ้ามอง และส่งผ่านกำลังใจให้คนนอนไม่ได้สติ หัวใจพะแพงแท

งเธอยังตัดใจกลับบ้านไม่ได้ แม้จะรู้ว่าอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่เพราะยังไม่อยากอยู่ห่างจ

ะเป๋ากางเกง หญิงสาวชั่งใจอยู่นาน กว่าจะตัด

ออกห่างๆ หู มองหน้าจอด้วยความมึนงง ปลายนิ้วเรียวสวย กดหมายเลขเดิมซ้ำอี

ดให้กับคนร่ำรวยคนหนึ่ง...คอยดูแลและอารักขา...ตัวติดกันไปทุกที่ มันได้เงินดี แต่ไม่ได้อยู่กับครอบครัวเลย นานนับเดือนแล้วที่พะแพง

นาย พ

ผ่ว...เสียงเธอขาดหา

คนที่เขารัก แม้จะลำบากลำบนก็ยอมทน หญิงสาวตัดใจลุกขึ้นยืน...เธอเหลือบมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้

บบ้านก่อนนะ เช้

ลม หวังเป็นอย่างยิ

.แต่หากยังนั่งอยู่ ก็คงช่วยอะไรบิดาไ

มีไฟฟ้าสว่างพอสมควร แต่ก็ช่วยให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอุ่นใจขึ้น เธอขับรถด้วยความเร็วคงที่ ไม่ช้าและก็ไม่เร็วเกินไป เกือบ10 นาทีที

่อนที่เข้าใกล้ตัวห้องเช่า แสงไฟฟ้าตรงบ้านเธอสว่างมากกว่าปกติ!! มีคนชุ

อะไรข

ะไรกับบ้า