นที เมื่อเห็นบิดาเดินหน้าซีดออกมาจากห้องข

งไงบ้างคะ

ตรสาวที่เดินเข้ามาเกาะแขนด้วยความเป็นห่วง

อกลูก... เรา

ผู้เป็นบิดารั้งให้หล่อนเดินไปที

บคุณพ่อแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามคุณพ่อขึ้นไปพบอีกรอบหรอก...

ิรุจเห็นแล้วก็น้ำตาซึม แต่ก็แ

มีจริงๆ เรากลับบ้านกันเ

ด้เดินตามบิดาเข้าไปในลิฟท์ ระหว่างทางก็ลอบสีหน้

ด้พูดหรือทำอะไรให้บิดาเจ็บช้ำ เขาร้ายกาจจ

คนนั้นนัก... เกลี

เพียงแค่ความรู้สึกที่พยายามสร้างขึ้นเท่านั้น หล่อนไม่ได้เกลีย

วเงียบอยู่ในห้องนอน กัญญิกามองตามไปด้วยความห่

ญิกาไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะลูก

ญาที่บิดาให้ไว้ แต่

่ยกข้าวต้มขึ้นมาให้ต

ินคอตกจากไปด้วยความกลุ้มใจเป็นกำลัง และพาลถึง

กพ่อไม่ได้ คุณก็

นจะก้าวยาวๆ เดินออกไปนอกบ้าน แต่ระหว่างทางก็

กข้าวต้มขึ้นไปให้คุณพ่

ต่ลิ้นจี่เรียกไว้ และถาม

หรือคะ จะมืดแล้วด้ว

แสงสีแดงฉานของดวงอาทิตย์ยามอัสดงแสงสุ

๊ะ คงกลับค่ำหน่อย ถ้าคุ

งที่ตัวเองกำลังจะบุกไปหาคาร์โลสรู้ถึง

ูแลตัวเองนะคะ ลิ

ป็นห่วงเป็นใย กัญญิกายิ

วงญิกาหรอก ญิกาสัญญาว่าจะดูแลตัวเองใ

ท็กซี่ มองจนลับตาแล้วนั่นแหละจึงหมุนตัวกลับเข้าไปในครัว

าร์โลส อะลอนโซ อิเกลเซียส ใช้จำนวนเงินหลายร้อยล้านในการเนรมิตให้มันวิจิตรงดงามเม

ื่นเงินค่ารถให้กับคนขับแท

ู่ในพื้นที่หลายร้อยไร่ด้วยความตื่นตะลึง รู้อยู่แล้วว่าคาร์โลสเป็นมหาเศรษฐี

หาใครค

ังจากที่หล่อนกดกริ่งที่หน้าประตูรั้วไปสักพั

ฉันมาหาคุ

้วก็ต้องแปลกใจเมื่อสตรีตรงหน้าม

.. หรือว่าคุณคาร์

้ตอบคำถาม แต่เลือก

ปกติคุณคาร์โลสไม่พ

งความเป็นคนที่ถูกริดรอนลงทีละน้อย หญิงสาวถอนใจ

ต่อยากพบ... มีเ

ด้ค่ะ เชิญคุณ

การีบหยุดไว้ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเสียก่อน ไม่อยากจะคิด

ยนเขาว่ากัญญิกา คุณานันท์มาข

ลายเท้า ด้วยสายตาเหยียดหยาม คล้ายกับกำลังยัดเยียดข้

ต้อนรับผู้หญิงที่บ้านของตัวเองอยู่แล้ว คุณกลับไปซะเถอะ ก

ู้หญิงที่มาตามตื้อเจ้านายของตัวเองอย่างแน่นอน บ้าท

โลสจะหล่อระเบิดเถิ

ขาต้องการพบฉันขึ้นมาจริงๆ.

้งนี้หญิงสาวจำเป็นต้องทำ เพราะหากไม่ทำ

. และในเมื่อผู้ให้กำเนิดไม่ยอมปริปากบอก ดังนั้นคาร

รกตัวเข้าไป ร่างของสาวใช้กระเด็นลงไปกองกับพื้น ใน

ืนเซ่อทำไม ตา

ย่างรวดเร็ว ตามคำสั่งของสาวใช้ แต่ก็ตามไม่ทัน

รับ... ไม่รู้

อบแฮ๊กๆ หันไปคุยกับสาวใ

้าช่วยกันหา หากคุณคาร์โลส

ยู่ หญิงสาวก็วิ่งหนีขึ้นมายังชั้นสองของคฤหาสน์เรี

นอยู่ห้องไห

ๆ และก็มาสะดุดตากับห้องใหญ่ห้องหนึ่งที่หน้าห้

ูไม้แกะสลักงดงามนั้นอย่างชั่งใจ ก่อ

ปิดประตูด้วยความแผ่วเบาและก็ไม่ลืมที่จะลง

องลึกลั