นี้ห

สองพ่อลูกยืนอยู่ เขายกมือไหว้บิดาของเธอด้วยกิริยาอย่างที่คนอาวุโสน้อยกว

ดีครับ

า ที่เคยคุยให

ถึงได้พบว่าชายคนที่บิดารอคอยมีดวงตาสีดำสนิท ประกายตากร้าวแกร่งคล้ายไม่หวั่นเกรง

ื่นชมอย่างที่ปากว่า “ไม่แปลกใจแล้วครับที่บริษัทของอาสิชจ

ลือดอามาเต็ม ๆ เลย บางครั้งก็แอบมีลูกไม้ลูกเล่นหน่อย ๆ ด้วย

จักมีลูกไม้ลูกเล่นทั้ง

ใบหู รู้สึกเหมือนถูกว่ามากกว่าถูกชมอย่างไรก็ไม่รู้ เธอเองก็บอกไม่ถูก เม้มปา

บเลย ไม่ทันมองด้วยซ้ำว่ามีใครกำลังจะเข้าจอดหรือเปล่า ถ้าไม่เร

เป็นได้ ถึงคิด นั่นมันก็แค่ที่จอดรถ และที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ข

ๆ ชวนชายอ่อนวัยกว่ารำลึกถึงความหลัง “ตอนหมอกกลับมาช่วงปิ

บอกไปตามตรงว่า “สารภ

อย กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป มองซ้ายทีขวาที

ั้น ๆ คล้ายกับเป็น

ู้ใหญ่กลุ่มสำคัญที่เดินเข้างานมาทางด้านโน้นพอดี สาริศายืนมองแผ่นหลังของบิดาที่จากไปแบบเงียบ

ายกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่ผ่านหน้าไปพอดี ทางนั้นจากไปแ

สียงดนตรีที่คลอเบาภายใ

กบริกรด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะจำที่ครูสอนได้ว่าสาวมาดมั่

่ที่หยิบเองเพราะไม่อยากพึ่งพา แล้วก็ไม่อย

นจบหรือ” เ

ตอบกลับสั้น ๆ

มลูกสาวใ

สนทนา คุยกับใครต่อใครล้วนแล้วแต่กล่าวอวย ชื่นชมอยู่บ่อ

เสียงของเขาท

ามองมาที่เธอเหมือนกับรอคอย

สิชชม ท่า

ห้หาโอกาสชมกลับไปอย่างไรเล่า เธอก็เลยชมเขากลับ แต่สมาธิของเธอมันคงแกว่งไ

ไม่เป็น สาริศา

คล้ายกับสอนว่า “ย

้างสิ นี่คนเก่งคนดังแบบไหนกัน ไม่เห็นเคยเป็นข่าวเลย ไม่เคยจะคุ

คอโล่งขึ้น เมื่อเห็

คุยอะไรหรือ ท่าทา

ะครับ” คนตอบก็ยิ้มเช่นกัน แต่หาใ

มได้ครู่เดียว บิดาของเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้น

สายสัก

หน้าหลายตาแวะเวียนมาคุยกับเขา จนผ่านไปห้านาทีเห็นจะได้ บิดาของเ

มองหาบริกรเพื่อให้มารั

คู่กรณี กว่าจะเคลียร์ทางนั้น กว่าจะมาถึง อาคงไปไม่ทันนัดกันพอดี อา