ป็นพี่เทคน้องเทคกันมาก่อน และด้วยความชอบที่ทั้ง

คนหนึ่ง ท่านเป็นผู้อำนายการโรงเรียนในจังหวัดบ้านเกิด ส่วนบิดาเป็นผู้นำชุมชนท้อ

ยชีวิต ช่วงนั้นเธอกลายเป็นเด็กซึมเศร้าอยู่นาน เนื่องจากสนิทกับบิดามากกว่า ค่าที่ท่านรักบุตรสาวคนเดียวอย่างเธอมาก อีกทั้งยังเป็นทั้งพ่อแล

ี่สุดในชีวิต กว่าจะกลับมาเป็นแบบเดิม พูดคุยกั

ริยาที่น่ารักของรุ่นน้องเลยทำให้ผูกพันกันได้ง่ายดายขึ้นไปอีก แต่แล้วจู่ๆพรรษมนก็หายไปในช่วงขึ้นปีที่สองจวบจนเธอจบการศึกษา ก็ไม่ได

ำแหน่งว่างในร้านให้พรรษมนบ้างหรือไม่ ได้งานในร้านของวาสนา เจ้าหล่อนก็ทำ

สองถึงได้ติดต่อก

น์ถามขณะจอดลงที่ลานจอด

ต่พี่เป

สนิท เดินเข้าไปด้านในด้วยกันแล้วแหงะมองซ้ายขวา

ด้ค

อจับจูงเข้าไปด้านในทันที พอดีกับที่มีชายคนหน

ขอโทษ

นเข้ากับพรรษมนเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานหยด ทั

้าว

อีกฝ่ายก่อนยิ้มกว้างขึ้นเมื

อีก” เป็นกิตติภาภรณ์นั่นเองที่ทั

็จแล้

จาะจงถามใคร กิตต

จะกลับแล

งข้าวสาวๆสักมื้อ นี่ริวยังไม่รู้จักชื่อเลย เปรมไม่แนะน

ู่เถอะค่ะคุณริว” ก

ไรกิตนี่ เดี๋ยวใครไม่

ค่ะ มันน่ะไ

มนอย่างเห็นได้ชัด ณวกาญจน์กรอกตาแล้วยิ้มอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนดึงแขนรุ

ุการณ์ทำนองนี้ดี ด้วยว่าเป็นเรื่องปกติที่พ

ิดไม่ต้องเพ่งนานแบบเธอ ไม่แปลกที่จะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่คอยส่ง

้านอาหารเวียดนามเลือกที่นั่ง

เขียนนิยาย

้วพูดเสียงเบา

ต้องเริ่มเขียนถูกแล้ว พัดสิ ไ

ใจ แต่ก็ถาม “

...

บเมนูจากพนักงานเผลอรูดแขนเสื้อเลื่อนขึ้นจนเห็นรอยบนแขน ณวกาญจน์ตาลุกวาวขึ้นทันที

จะดู

อมครางเสียงอ่

่ต้องการคำตอบ “ทะเลาะกันอีกแล้วหรือพัด” พออีกฝ

ปทำไมพี่ไม่เข้าใจ

ปครู่ หลบตา

ห็นว่าจะให้แม่

้ไหมว่าทะเลาะกั

ตอบเสียงเบา “ไม่รู

จะบอกเล

จะร้องไห้อยู่รอมร่อ ณวกาญจน์เลยเอนตัว

ม่อยากเข้าไปยุ่งนักหรอกช